Απάτες και αυταπάτες 1 - Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ!

Η διφορούμενη στάση της Ευρωπαϊκής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η διαπραγματευτική στρατηγική του δεν περικλείουν μόνο τους κινδύνους μιας εξόδου από το ευρώ. Περιέχουν και τους σπόρους μίας μελλοντικής διεθνούς απομόνωσης της χώρας. Διότι η προβολή του επιχειρήματος «κινδυνεύει άμεσα η Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση η σταθεροποίηση της....
διεθνούς οικονομίας από τα κύματα διάχυσης μιας εξαναγκαστικής εξόδου από το ευρώ ως αποτέλεσμα της διακοπής της χρηματοδότησης» δεν μπορεί να αποτελεί διαπραγματευτικό χαρτί σε διεθνές επίπεδο.

Υποθετικά και σε θεωρητικό επίπεδο μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη μπορεί να αποκομίσει. Μακροπρόθεσμα μπορεί να ανοίξει η πόρτα της απομόνωσης για τον επικίνδυνο και τον ανεύθυνο παίκτη της διεθνούς σκηνής.

Επιδεικνύει, από την οπτική γωνία της διεθνούς κοινότητας ,εγωκεντρισμό λόγω έλλειψης βούλησης για την ανάληψη των ευθυνών οι οποίες αναλογούν στην Ελληνική πλευρά για έξοδο από την κρίση. Η συνεχής επίκληση εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς ότι η συνταγή ήταν λάθος έχει και το αντεπιχείρημα των εταίρων μας ότι η συνταγή δεν εφαρμόστηκε στο σύνολό της. Το σίγουρο είναι ότι το πρώτο μνημόνιο υπογράφηκε με περισσή προχειρότητα και ότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, ενώ η Ευρώπη αντιδρούσε μονίμως με καθυστέρηση στις πιέσεις των χρηματαγορών χωρίς να δίνει πειστικές λύσεις.

Μόνο η εφαρμογή μίας συνολικής και νέας αναπτυξιακής πολιτικής σε Ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσε να βοηθήσει την έξοδο μας από την κρίση και σε αυτό το επίπεδο πολύ λίγα έως ελάχιστα μπορεί να αποδώσει η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Σίγουρα χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου χωρίς να θιγεί η διοχέτευση της απαραίτητης χρηματοδότησης στην Ελληνική οικονομία.

Θα πρέπει να συσχετιστεί άμεσα η απαραίτητη επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής με τις αναγκαίες αλλαγές για τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας της Ελληνικής οικονομίας.

Ήρθε η ώρα ώστε η Ελλάδα να αποφασίσει να πραγματοποιήσει τις αλλαγές τις οποίες δεν έκανε τα τελευταία 30 χρόνια, αυτές για τις οποίες δεσμεύτηκε τα τελευταία 2 χρόνια και για τις οποίες δεν τήρησε τις υποσχέσεις της. Αλλαγές τις οποίες η Ελλάδα ούτως ή άλλως θα πρέπει να είχε υλοποιήσει ακόμα και αν δε συμμετείχε στο ευρώ. Αλλαγές οι οποίες ανοίγουν την πόρτα της προόδου και της ανάπτυξης. Πρέπει όμως και η Ευρώπη να αντιληφθεί ότι η πολιτική λιτότητας κινδυνεύει να μετατρέψει το ευρώ σε σύμβολο κοινωνικής πτώχευσης με αδυναμία επιβίωσης.

Αυτή η προσέγγιση ενσωματώνει τη βούληση του ελληνικού λαού για παραμονή στο ευρώ (81%) και για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (78%) συμφιλιώνοντας την με την αναγκαιότητα σεβασμού των κανόνων λειτουργίας στην Ε.Ε. και με το πνεύμα των δεσμεύσεων και συμφωνιών οι οποίες υπογράφηκαν με τους εταίρους μας.

Η επιμήκυνση της περιόδου για την δημοσιονομική προσαρμογή ώστε να αποφευχθεί η εμβάθυνση της ύφεσης