ΑΠΟ ΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Η Κωνσταντινούπολη εξακολουθεί να είναι η πνευματική πρωτεύουσα του έθνους, δήλωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατά την επίδοση του τιμητικού τόμου της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για την επέτειο της εικοσαετίας της πατριαρχίας του Παναγιότατου.

Ποιος Ελληνας χριστιανός........
ορθόδοξος το διαμφισβητεί αυτό;

Η Κωνσταντινούπολη όμως κινδυνεύει να σταματήσει να είναι η πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας από δύο παράγοντες:

α.) Από τον “Πανρωσικό” εθνοφυλετισμό και την αντιχριστιανική διαμάχη για το “τις ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος ἔσται”, αλλά και

β.) Από τους άκριτους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς του Φαναρίου.

Είναι σαφές ότι τα οικουμενιστικά ανοίγματα γίνονται βασικά ως τρόπος επιβίωσης του Οικουμενικού Θρόνου. Το σίγουρο πάντως είναι ότι διασαλεύουν τα θεμέλια του κύρους του στη συνείδηση των πιστών.

Η μνημειώδης ανοιχτή επιστολή του αείμνηστου Γέροντα Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα - που έχει αποθησαυριστεί ήδη ως μνημείο λόγου και θεολογίας στα συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας - αναλύει με πληρότητα το θέμα.

Είναι σαφές ότι για τον “Πανρωσικό” εθνοφυλετισμό δεν ευθύνεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά μόνον όσοι έγιναν συνειδητά ο εκτελεστικός εκκλησιαστικός βραχίονας της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής και του Ρωσικού μεγαλοιδεατισμού.

Για τους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς των ημερών μας είναι επιβεβλημένο να λεχθεί ότι δεν έχει την απόλυτη ευθύνη το Οικουμενικό Πατραρχείο.

Θα ήταν παρανοικό να ζητήσουμε ευθύνη από τον Οικουμενικό Θρόνο για τις ασχημίες του Πατριαρχείου Αντιοχείας ή για τις δηλώσεις του Σεβ. Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα για την αναγνώριση της εγκυρότητας των μυστηρίων των Παπικών ή για όσα άλλα συγκρητιστικά λέγουν και πράττουν αρχιερείς που ανήκουν σε άλλες Δικαιοδοσίες.

Για όσα όμως οικουμενιστικά έκτροπα συμβαίνουν στη Βασιλεύουσα και στις επαρχίες του Θρόνου - και της εξαιτίας αυτών πρόκλησης σεισμικών δονήσεων στα θεμέλια της συνείδησης των πιστών - ποια δυνατότητα υπάρχει να απαλλαγεί της ευθύνης ο Οικουμενικός Θρόνος;