Απολογία ήταν, όχι απολογισμός

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, στη διάρκεια της τελευταίας συνεδρίασης της ελληνικής Βουλής, που αποφάσισε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης(!) στον κ. Παπανδρέου και στους υπουργούς του, δεν ήταν απολογισμός αλλά ένα είδος απολογίας. Ο πρώην πρωθυπουργός μίλησε για όλα αυτά που έπραξε και για τα οποία δέχθηκε, όπως είπε, κριτική και ανέφερε και τις σχέσεις με την Τουρκία.
Στα θέματα που φοβήθηκε να θίξει βέβαια, προφανώς επειδή δεν το θεωρεί επίτευγμα του ίδιου και του.....
νέου ΠΑΣΟΚ που δημιούργησε, για να εξαφανίσει το Κίνημα που ίδρυσε ο πατέρας του, ήταν και το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Ο κ. Παπανδρέου δεν άγγιξε το ζήτημα, αν και έσπευσε να αποσπάσει τα εύσημα για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σάμπως και ήταν ο μόνος που βοήθησε να πραγματοποιηθεί η ένταξη, που εκ των πραγμάτων αποτελούσε και δικαίωμά μας. Είναι απλός ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός απέφυγε να αναφέρει το σχέδιο Ανάν. Συνεργάτης του, που είναι αυτόφωτος και δεν έχει ανάγκη τα φώτα του κ. Παπανδρέου για να λάμψει, μου εξήγησε το καλοκαίρι πως είναι ένα θέμα που τον ενοχλεί αφάνταστα, ιδιαίτερα όταν τίθεται με τις σωστές του διαστάσεις: ως ένα κείμενο που κάλυπτε ό,τι ζήτησαν τότε ο Ταγίπ Ερντογάν και οι στρατηγοί. Με το πέρασμα των χρόνων ο κ. Παπανδρέου μετάνιωσε για εκείνη την απαράδεκτη απόφασή του, αλλά και για την επιλογή να προλάβει την ανακοίνωση του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε ενημερώσει μέσω του κ. Χάρη Παμπούκη τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι θα το απορρίψει με σκληρό και ισχυρό τρόπο. Το μοναδικό ενδιαφέρον εκείνη την εποχή του κ. Παπανδρέου και των συνεργατών του ήταν να ικανοποιήσουν τον Κόλιν Πάουελ, που εκ μέρους του διδύμου Μπους και Τσέινι είχε απαιτήσει το άδειασμα τού τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αναδρομή του κ. Παπανδρέου στα επιτεύγματά του, δεν αντέχει καμίας κριτικής. Τα παρουσίασε με έναν τρόπο που στον θεατή έδειχνε ότι ούτε ο ίδιος τα πίστευε. Και κατέληξε ως έκφραση του μόνιμου παραπόνου του ότι κατηγορήθηκε και λοιδωρήθηκε επειδή ήταν μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς δεν ήταν... Διότι είναι καλή και άγια η προσέγγιση με κάθε χώρα, ιδιαίτερα με τις γειτονικές, αλλά δεν είναι σοφή πράξη η συνεχής υποχώρηση για να γίνει πράξη η “καλή γειτονία”, στην οποία πιστεύουμε θα έλεγα οι πάντες στην Κύπρο και την Ελλάδα. Το μέγα πρόβλημα για τον κ. Παπανδρέου ήταν ότι ο κ. Ερντογάν και οι ηγέτες των υπολοίπων γειτονικών χρονών δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ πραγματικά και γνήσια στις προσφορές του.
Κατά τα άλλα, οι ανακοινώσεις του για το Σκοπιανό και τα πετρέλαια της Κρήτης θεωρήθηκαν εκβιασμός για τον κ. Σαμαρά η πρώτη, και μία καλή κίνηση που ήρθε όμως πολύ αργά η δεύτερη. Για την υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων, ο κ. Παπανδρέου έπρεπε να γνωρίζει ότι άλλαξαν στάση η Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι, και αυτό οφείλεται και στον ίδιο. Όσον αφορά στα πετρέλαια της Κρήτης και με δεδομένη τη δεινή οικονομική κατάσταση τ