Απόψεις: "Κάνε υπομονή πατρίδα μου αγαπημένη."

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου.
Τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα και ο λαός της υποδεχόταν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως Εθνικό ήρωα, προκειμένου να αναστηλώσει μια Ελλάδα από την υποτιθέμενη καταστροφή που είχε επιφέρει η «επάρατος» δικτατορία των Συνταγματαρχών.

Όμως, δυστυχώς, εκείνος έβαλε τα σαθρά θεμέλια δημιουργίας ενός κράτους που στηρίχθηκε στις πελατειακές σχέσεις κράτους και πολιτών και ενός κράτους που θα είχε τη δυνατότητα να καταπατεί τους.,..

θεσμούς ανά πάσα στιγμή και ώρα και να γίνονται οι θεσμοί, βορά στις ορέξεις των εκάστοτε κυβερνώντων.

Η αδιάτρητη κατοχύρωση των θεσμών είναι η κορωνίδα της δημοκρατίας. Όπου υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει και πραγματική λειτουργία της Δημοκρατίας. Γιαυτό βλέπουμε Ευρωπαϊκά κράτη κατά καιρούς να ταλανίζονται από πολιτική αστάθεια, αλλά το κράτος να λειτουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα, γιατί απλά έχουν κατοχυρωμένους θεσμούς.

Έτσι, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση τα δύο κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν την πατρίδα μας μετέτρεψαν το πολίτευμα της χώρας από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πλήρη ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτά τα κόμματα αντί να είναι όργανα προάσπισης των συμφερόντων του Ελληνικού λαού και του δημοκρατικού πολιτεύματος, μετετράπησαν σε σπόνσορες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των διαφόρων συντεχνιών και έγιναν παράγοντες εκμαυλισμού, διαφθοράς και διαπλοκής.

Μέσω των αναθεωρήσεων του Συντάγματος το 1975 και το 1985, αντί για την θεσμική προάσπιση των συμφερόντων του Ελληνικού λαού, προάσπισαν τα συμφέροντα των οικονομικών ισχυρών παραγόντων και εμμέσως και των δικών τους από την στιγμή που οι ίδιοι παραδέχονται πως κόμματα και πολιτικά πρόσωπα έχουν χορηγούς το μεγάλο ανεξέλεγκτο κεφάλαιο. Αυτά τα κόμματα εξουσίας δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί είναι καρκινώματα στον κοινωνικό ιστό της χώρας, είναι εστίες μόλυνσης ανίατων ασθενειών.

Σ΄αυτό το παιχνίδι της απόλυτης κομματοκρατίας, συμμέτοχο της αδιαφάνειας, της ασυδοσίας και της καταστροφής της πατρίδος και του λαού της, τα δυο κόμματα εξουσίας έβαλαν διαχρονικά τον εκάστοτε πολιτειακό ανώτατο άρχοντα, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, από τη στιγμή που τον εκλέγουν οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες.

Όμως χειρότερος όλων δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί άλλος από τον Κάρολο Παπούλια, που με το καλημέρα της προεδρίας του έδειξε τις προθέσεις του, όταν συνειδητά υπέμεινε χωρίς αντίλογο, τα όσα θλιβερά και Εθνικά επικίνδυνα απηύθυνε προς την «εξοχότητά του» η κ. Μπενάκη, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, επί κυβερνήσεως Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή, όταν τον προσφώνησε εκ μέρους της βουλής των Ελλήνων, για την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, στις 12/12/2004 και από χειρογράφου μεταξύ άλλων του ανέφερε:

« … Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν, χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη