Άσε τη ζωή που κάνεις, ψάξε τη ζωή που χάνεις.

Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει ένα απύθμενο κενό εγκλωβισμένος στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Εργάζεται σκληρά και υποσκάπτει την υγεία του στο όνομα της πλασματικής ζωής και της ατομικής ικανοποίησής του. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της εισόδου του ανθρώπου στη σύγχρονη τεχνολογικά αστικοβιομηχανική κοινωνία που συνεπάγεται και την αλλοτρίωση του ίδιου. Το ίδιο το άτομο αποδυναμώνεται κοινωνικά, ψυχολογικά και οικονομικά, διότι απλούστατα αποτελεί μια ασήμαντη υπομονάδα που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στη....
λήψη αποφάσεων ακόμη κι αν αυτές αφορούν άμεσα την τύχη και το μέλλον του. Η απομόνωση είναι το κύριο συναίσθημα του κατοίκου μιας αστικής περιοχής, παρόλο που εκδηλώνεται μαζικά.

Ζούμε συγκεντρωμένοι σε υπερτροφικά αστικά κέντρα. Διαμένουμε σε κλειστά διαμερίσματα πολυόροφων πολυκατοικιών, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εργαζόμαστε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε εργοστάσια και υπηρεσίες. Ψυχαγωγούμαστε μαζικά στους ίδιους κινηματογράφους και κέντρα διασκέδασης. Ανθρώπινες μάζες, κινούμαστε με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας. Η πληροφόρηση και η ενημέρωσή μας γίνεται κι αυτή μαζικά, από τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα και τις ίδιες εφημερίδες, χάνοντας έτσι την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων και εκφυλίζοντας την προσωπικότητα και τα ιδανικά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές και ρηχές. Μας χωρίζει ψυχική απόσταση και αδιαφορία. Το μόνο στοιχείο που μας συνδέει είναι το συμφέρον και οι υποχρεωτικές καθημερινές συναλλαγές. Ο ατομικισμός προοικονομεί σε κάθε άνθρωπο την απομόνωσή του από τη μάζα των ομοίων του και την απόσυρσή του παράμερα, ώστε να φτιάξει μια μικρή κοινωνία προς ατομική του χρήση, εγκαταλείποντας έτσι τη μεγάλη στην τύχη της. Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται να αποκτήσουν και να καταναλώσουν όσον το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. Ξοδεύουν το λάδι που έχουν στο καντήλι της ζωής τους, θηρεύοντας την ύλη και παραμένοντας ανικανοποίητοι. Γιατί με τις υλικές απολαύσεις δεν γεμίζει η ανθρώπινη ψυχή. Στην ουσία όλοι εργάζονται για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία, καθώς το σύστημα διαπλάθει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αισθάνεται αποξενωμένος και εξατομικευμένος για να είναι πιο εύκολα ελεγχόμενος από το ίδιο. Μέσα στην ταξική κοινωνία που ζούμε, σημαντικό ρόλο στην εργασιακή και ατομική αποξένωση του ανθρώπου- εργαζόμενου είναι ο εκφυλισμός των συνδικάτων. Στην πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους τα συνδικάτα έπαιζαν προοδευτικό ρόλο στις άμεσες κοινωνικές διεκδικήσεις κατά της εκμετάλλευσης της μισθωτής σκλαβιάς. Βλέποντας όμως η άρχουσα τάξη τη συγκεντρωτική δύναμη και τους ρόλους των οργανώσεων αυτών, προσπάθησε και τα κατάφερε να τις εντάξει στο μηχανισμό της, το κράτος, ώστε να αποτελέσει συστατικό μέρος της κοινωνίας της.
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Το μόνο που απέμεινε είναι οι γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού στην υπάρχουσα δομή του, που δολοφονούν ανελέητα τι