Άστε τον Παπαδήμο να κυβερνήσει σαν τεχνοκράτης και όχι σαν... ακροβάτης

Εθνική αποστολή να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία

Είπαμε ότι ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, έτσι όπως την κατάντησαν , η ανάδειξη νέου πρωθυπουργού δεν υπακούει στον κανόνα « η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Για μας ειδικά, ακόμη και με τον κ. Λουκά Παπαδήμο στο Μαξίμου, η αρχή μπορεί να ‘ναι το....
«ήμισυ του τίποτα», αν δεν συνειδητοποιήσουν άπαντες, ότι τίποτα δεν τελείωσε. Μόλις ΑΡΧΙΣΕ η σοβαρή δουλειά, γιατί μέχρι τώρα, κακά τα ψέματα, παίζαμε τους κουμπάρους.

Η καλή είδηση και θετική αρχή είναι ότι η κουμπαριά πέτυχε, θέλαν δεν θέλαν και τόσο πολύ, η νύφη, ο γαμπρός, ο πρώην και ο επόμενος πρωθυπουργός…

Αυτή ήταν και η βασική προϋπόθεση ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ μια που αν δεν εμφανίζαμε εντός της εβδομάδας, ένα σοβαρό «Ευρωπαίο» τεχνοκράτη στις Βρυξέλλες, τότε η Ε.Ε και το ΔΝΤ ήταν έτοιμοι να μας τραβήξουν το χαλί, για να αρχίσουμε να ολισθαίνουμε τάχιστα προς την δραχμή.

Πιθανολογούμε και ευχόμαστε ότι η επιλογή του τέως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα τους πείσει να μας δώσουν μια ακόμη πιο τελευταία ευκαιρία να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ, έστω κι αν ήδη έχουν δρομολογήσει την έξοδο μας. Για να επιτευχθεί όμως αυτό δεν αρκεί η βούληση των Ευρωπαίων, ούτε η ανάγκη διάσωσης του ευρώ, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και μείς για τον σκοπό.

Η πρώτη ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να αφήσουμε τον ΠΑΠΑΔΗΜΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΑΝ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ, μεταξύ της σύνθεσης των δυο πολιτικών κομμάτων, τα οποία θα ‘ταν καλύτερο για ‘κανα δυο μήνες τουλάχιστον, να μην ανακατευτούν πέρα απ’ όσο χρειάζεται. Μην ξεχνάμε ότι βγάζουμε τον ΠΑΠΑΔΗΜΟ με σιωπηλή παλλαϊκή εντολή, με στόχο να υπογραφεί η συμφωνία Δανείου Διάσωσης της Ελλάδας και παραμονής της στην Ευρωπαϊκή ζώνη. Και τον βγάλαμε γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι ήταν ο τελευταίος Έλληνας που μπορούσε να εμφανισθεί στην Ευρώπη χωρίς να εισπράξει την γενική κατακραυγή.

Άλλωστε οι πολιτικοί αρχηγοί ήδη προσέφεραν και μια καλή μεγάλη υπηρεσία στο έθνος, συμφωνώντας να παραμερίσουν τα άμεσα προσωπικά τους συμφέροντα, ή ακόμη και να τα διακινδυνεύσουν. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων πενήντα χρόνων, αν όχι του αιώνα, που αποσύρεται ουσιαστικά αυτοβούλως, γιατί όλοι ξέρουν ότι αν επέλεγε να δώσει τελευταία μάχη στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ- προ περιστατικού Πετσάλνικου- μπορεί και να την ξανακέρδιζε… Ανεξάρτητα από κάποιες τελευταίες ατυχείς επιλογές του, που κινδύνευσαν να αποβούν μοιραίες για όλους μας και για τον ίδιο, δεν μπορεί να μην του αναγνωρισθεί η μάχη που έδωσε δυο χρόνια για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη έστω κι αν τελευταία στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Σωστή ή λάθος , με ή χωρίς ολιγωρίες, ή εσφαλμένες επιλογές (όπως του μοιραίου πρώτου «τσάρου» οικονομίας της ύφεσης της ανεργίας, της εξαπάτησης της Ε.Ε και της αποτυχίας) ο Παπανδρέου παρέλαβε χάος, μας κράτησε στη ζωή, και παραδίδει προ του αδιεξόδου σε ένα σοβαρό άνθρωπο.

Περιττό ίσως, αλλά επιβ