ΔΙΑΚΙΝΗΤΕΣ ΝΟΘΕΥΜΕΝΩΝ ΕΝΟΧΩΝ – Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΩΣ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ

Γράφει : ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Πιθανώς το πιο γνωστό παράδειγμα κινδυνολογίας και ελέγχου μέσω των ενοχών στην αμερικανική πολιτική να είναι μια διάσημη τηλεοπτική καμπάνια που αρχίζει με ένα μικρό κορίτσι που στέκεται σε ένα λιβάδι με πουλιά να κελαηδούν, ενώ εκείνο μαδάει τα πέταλα μιας μαργαρίτας. Το κορίτσι μετράει κάθε πέταλο αργά. Όταν φτάσει στο “9″, μια δυσοίωνη μεγαλόστομη ανδρική φωνή ακούγεται να μετρά την εκτόξευση ενός πυραύλου, και....
καθώς τα μάτια του κοριτσιού στρέφονται προς κάτι που βλέπει στον ουρανό, η κάμερα κάνει ζουμ μέχρι που το πρόσωπο του μικρού κοριτσιού γεμίζει την οθόνη, μέχρις ότου η οθόνη μαυρίζει. Όταν η αντίστροφη μέτρηση φτάσει στο μηδέν, η μαυρίλα αντικαθίσταται από ένα φλας και το πυρηνικό μανιτάρι μιας έκρηξης. Δεδομένου ότι η μαίνεται θύελλα, μια voice-over φωνή από τον Πρόεδρο Τζόνσον αναφέρει: «Αυτό είναι το διακύβευμα! Να κάνετε έναν κόσμο όπου όλα τα παιδιά του Θεού μπορούν να ζήσουν ή όλα θα πάνε στο σκοτάδι. Ή θα πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλον, ή θα πρέπει να πεθάνουν”. Μια άλλη φωνή έρχεται στη συνέχεια και λέει, «Ψηφίστε για Πρόεδρο Τζόνσον στις 3 Νοεμβρίου. Το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό για να μπορείτε να μείνετε σπίτι”.
Εάν στη θέση της πυρηνικής έκρηξης βάλετε τη χρεοκοπία και στη θέση του μικρού κοριτσιού τον «ανέμελο» ελληνικό Λαό που μαδάει τις δικές του μαργαρίτες, έχετε το δικό μας διακύβευμα και τον δικό μας Πρόεδρο . «Το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό για να μην νοιώθετε ενοχές» ! Πώς μπορείτε να μην νοιώθετε ενοχές, αφού, «μαζί τα φάγαμε».
Στη θέση των ξεχασμένων αγροτικών μπλόκων, των απεργών που ταλαιπωρούν τους εμπόρους, στη θέση των φορτηγατζήδων, των διαδηλωτών που διασαλεύουν την δημόσια κίνηση και τάξη, των ναυτεργατών που τορπιλίζουν την τουριστική ανάπτυξη κ.λπ. βάλτε τώρα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Στην απέναντι όχθη βάλτε τον Μανώλη Καψή, τον Πάσχο Μανδραβέλη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, την Κομισιόν, το περιοδικό FOCUS ή τις αγορές. Η ρητορική είναι απαράλλαχτα μονότροπη και ίδια. Φταίτε, πρέπει να πληρώσετε! Είμαστε όλοι ένοχοι, άρα κι εσείς, άρα πρέπει να πληρώσετε. Αγόγγυστα, μάλιστα. Μην ακούσουμε τσιμουδιά. Αφού, είστε ένοχοι!
Η αλήθεια είναι ότι στον προτεσταντισμό αυτή η ενοχοποίηση είναι σχεδόν έμφυτη. Είναι καταναγκασμός που εμφυτεύεται στο γερμανοτραφές νήπιο πακέτο μαζί με το «η εργασία απελευθερώνει» και το Deutschland Uber Alles. Στο μυαλό του Γερμανού, η φτώχεια είναι δεδομένη ως βαριά ενοχή και ατομική ευθύνη. Είναι αυτο-μομφή και σοβαρή πιθανότητα αποκλεισμού από τον Παράδεισο! Για την -στα καθ’ ημάς- απουσία αυτού του “θεάρεστου” καταναγκασμού οδύρεται ο πρόεδρος της Ένωσης Επιμελητηρίων κος Κασιμάτης. Τί κρίμα που ο Έλληνας δεν μπολιάζεται από βρέφος μ’ αυτήν την ενοχή. Η δουλειά μας, θα ήταν σήμερα ευκολότερη!
Βλέπεις, ευτυχώς στην ορθόδοξη καθ’ ημάς Ανατολή το παιχνίδι δεν μπορούσε ποτέ να είναι αυτόματο. Εκτός απ’ αυτούς, που ήδη εδώ και δεκαετίες,