“Δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία”

Κάπου 1.000 Ευρωπαίους δημοσιογράφους από όλες τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και από όλα τα μέσα, κυρίως από εφημερίδες και περιοδικά, τους γνωρίζω προσωπικά με εκατό δε και πλέον από αυτούς έχουμε και πολύ καλές φιλικές σχέσεις. Το ίδιο ισχύει και με συναδέλφους από τις ΗΠΑ, την Βραζιλία, το Νεπάλ, την Ινδία, την Αίγυπτο, το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τουρκία, το Ισραήλ και τη.....
Νότιο Αφρική.

Όσοι από αυτούς έγραψαν άρθρα για την Ελλάδα ζήτησαν σε ποσοστό 60% την γνώμη μου και τις πιθανές εκτιμήσεις μου.

Στην συνέχεια, οι περισσότεροι μού έστειλαν αυτά που έγραψαν ή είπαν. Έχω λοιπόν στην διάθεσή μου πάνω από 300 άρθρα που είδαν το φως της δημοσιότητας στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, στις ΗΠΑ, στην Βραζιλία και στην Τουρκία. Μπορώ να πω έτσι ότι έχω μια αρκετά σφαιρική αντίληψη τού πώς οι ξένοι συνάδελφοί μου είδαν, κατάλαβαν, σχολίασαν και περιέγραψαν την ελληνική κρίση με βάση δικές τους εμπειρίες, αλλά και ερμηνείες τρίτων τις οποίες κατέγραψαν.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι ξένοι συνάδελφοί μου λυπούνται για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας. Θα ήθελαν να παραμείνει στην ΕΕ και θα ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή. Επίσης, κρίνουν ότι τα μνημόνια αποτελούν σκληρή θεραπευτική αγωγή, πλην όμως αναγκαία, αν η χώρα θέλει να βγει από την επικίνδυνη ζώνη της άτακτης χρεοκοπίας.

Από το σημείο αυτό αρχίζουν και τα ερωτηματικά. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου προβληματίζονται, με βάση την δύναμη των αντιμνημονιακών στην Ελλάδα, αν οι Έλληνες θέλουν να αποφύγουν την άτακτη χρεοκοπία. Δεν μπορούν, επίσης, να καταλάβουν πώς συμβαίνει μέσα σε δύο χρόνια μία χώρα που χρωστάει 360 δισεκατ. ευρώ να δέχεται άλλα 240 δισεκατ. βοήθεια, να τής χαρίζονται 105 δισεκατ. χρέη και ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της να υβρίζει αυτούς που την βοηθούν. Απορίες προκαλεί και η μη πραγματοποίηση έστω και μίας ιδιωτικοποίησης, την ώρα που κυριολεκτικά η χώρα ζητιανεύει για ξένη βοήθεια. Αφήνουμε δε κατά μέρος τα σχόλια για την διαφθορά, την φοροδιαφυγή, την ανομία και την αποθεσμοποίηση που κυριαρχεί στην χώρα.

Στην βάση όλων των παραπάνω ελληνικών «ιδιαιτεροτήτων» που έγιναν παγκοσμίως γνωστές με αφορμή την κρίση και που σε ορισμένες χώρες έχουν κυριολεκτικά αμαυρώσει την εικόνα της χώρας, αρκετοί συνάδελφοι, με αφορμή το σλόγκαν Give Greece a Chance μού έθεσαν συνοπτικά τα ακόλουθα ερωτήματα: 1) ΟΚ, να δώσουμε μία chance στην Ελλάδα. Αλλά σε ποια απ’ όλες; Σε αυτήν την διαφθοράς και της ανομίας ή στην άλλη, της δημιουργίας; 2) Και πώς μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχει μία Ελλάδα της δημιουργίας όταν εσείς λέτε ότι Έλληνες έβγαλαν από τις τράπεζές σας 70 δισεκατ. ευρώ για να τα πάνε στην Ελβετία ή αλλού; 3) Να δώσουμε εκατό ευκαιρίες στην Ελλάδα, αλλά αν η ίδια δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της τί νόημα έχει η δική μας βοήθεια; 4) Σλοβάκος συνάδελφος, με διευθυντική θέση στο κρατικό ραδιόφωνο, με mail του ρωτάει πώς είναι δυνατόν να ζητήσει από τους ακροατές του να