Ελλάδα:Το Γαλατικό χωριό του πλανήτη γη.

Είμαι καθισμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και γράφω το καινούργιο μου μυθιστόρημα, βασικά το διορθώνω εμπλουτίζοντας το μιας και η συγγραφή του έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Είναι ξημερώματα Δευτέρας στα μέσα του Οκτώβρη κι απ’ έξω η βροχή συνεχίζει το εκνευριστικό κλαψούρισμα της προσπαθώντας να διώξει μια και καλή τις μέρες του καλοκαιριού. Ο δρόμος παρά το προχωρημένο της ώρας έχει κίνηση και στ’ αυτιά μου φθάνουν ήχοι από παρέες που.....
τραγουδούν ακούγοντας δυνατή μουσική απ’ το στέρεο του αυτοκινήτου και το γάργαρο γέλιο τους ανεβαίνει μέχρι το ρετιρέ. Ξαφνικά η σκέψη μου αποσπάται φεύγει για λίγο απ’ την παγωμένη οθόνη και πετάει μες την νύχτα να συναντήσει τα παιδιά.
Παράξενο μεσούσης της οικονομικής κρίσης και του βομβαρδισμού με καταθλιπτικές ειδήσεις σε συνδυασμό με την εργάσιμη μέρα που ξημερώνει λογικά θα έπρεπε να επικρατεί απόλυτη ησυχία και βουβή θλίψη. Αντιθέτως υπάρχουν πολλοί κυρίως νέοι που αντιστέκονται αδιαφορώντας για τις αποτυχημένες πολιτικές διαχειρίσεις αυτού του τόπου και συνεχίζουν το βιολί τους, ένα βιολί που πολλάκις εκνεύριζε τους άσπονδους εχθρούς μας και τάχα μου εταίρους στην Ευρώπη κι αλλού.
Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του Έλληνα στα δύσκολα ή στα εύκολα που μοιάζει με το παραμύθι του τζίτζικα με τον μέρμηγκα εξόργιζε και θα εξοργίζει πάντα τους μονόχνοτους βόρειους μέρμηγκες που ο μόνιμα γκρίζος ουρανός τους κλέβει το χαμόγελο απ’ τη ζωή τους.
Όλο αυτό το σκηνικό με τις μεγάλες δυνάμεις να κατασκηνώνουν γύρω μας προσπαθώντας να αλώσουν αυτή τη μικρή πατρίδα κι αυτή σφυρίζοντας αδιάφορα να στήνει μικρούς και μεγάλους χορούς ρουφώντας άπληστα έναν μοναδικό στον κόσμο ήλιο, μου φέρνει στο νου μια εικόνα από το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Μάλλον θα είχαμε πέσει όλοι όταν γεννηθήκαμε μέσα στο μαγικό φίλτρο και έχουμε γίνει άτρωτοι. Ένα μαγικό φίλτρο από θάλασσα, ήλιο και ψηλά βουνά πνιγμένα στο έλατο.
Μας κυνηγούν δαίμονες χωρίς θεούς ,γιατί αυτοί πάντοτε θα είναι στο πλευρό μας, άραγε γιατί. Μήπως για τον πλούτο της γης μας ή μήπως για τον πλούτο του μυαλού μας. Τι νομίζετε ότι ενοχλεί περισσότερο, ένας πλούσιος που περνάει καλά ή ένας φτωχός που με άδειες τσέπες είναι μες την καλή χαρά και την περνάει φίνα γλεντοκοπώντας αδιάκοπα. Ρωτήστε τον εαυτό σας. Η ανθρώπινη μισαλλοδοξία πάντα αρέσκεται να βλέπει μιζέρια και κακομοιριά για να μοιράσει οίκτο.
Ο Έλληνας δεν είναι τεμπέλης κι ας προσπαθούν να μας πιπιλήσουν το μυαλό μ’ αυτή την μομφή. Ο Έλληνας έχει τον τρόπο του και είναι δημιουργικός κι αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν. Θέλουν να μας κάνουν να τους μοιάσουμε αλλά δυστυχώς το πρότυπο τους δεν αρέσει. Είναι ένα κακέκτυπο ανθρώπινης ζωής γεμάτη από μελαγχολία και ρουτίνα. Η μέρα τους είναι μικρή τελειώνει μόλις σουρουπώσει και στις πατρίδες τους νυχτώνει νωρίς. Η ζωή τους υγρή κι ανήλιαγη μυρίζει μούχλα κι έχει το χρώμα της σκουριάς. Σε τι να τους μοιάσουμε σε τι;
Κυρία Μέργκελ με το αγγελικό όνομα και την διαβολεμένη φάτσα ,απορώ με τι μακιγιάζ κρύβεις τόσο