Ελληνικό κρυφό σχολειό στα Σκόπια

«Τους μιλάω για το Μέγα Αλέξανδρο και είμαι υποχρεωμένος να τους πω ότι,
κατάγεται από τη Ελλάδα και όχι από τη Μακεδονία όπως μαθαίνουν στο σχολείο τους»

Ο 75χρονος Θανάσης Στεργίου 20 χρόνια διδάσκει τα Ελληνικά


Κάθε μέρα στη Μπίτολα ή Μοναστήρι, όπως ονομάζεται στα.....
ελληνικά η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των Σκοπίων, μερικές δεκάδες παιδιά ανοίγουν τα τετράδιά τους για να γράψουν τις ελληνικές λέξεις που θα τους διδάξει ο δάσκαλός τους Θανάσης Στεργίου.

«Oύτε κρυφό σχολειό είμαστε, αλλά ούτε και φανερό. Το κράτος της ΠΓΔΜ δεν αφήνει να μπαίνουν στη χώρα βιβλία Ιστορίας από την Ελλάδα και χρησιμοποιούμε πολλούς τρόπους για να καταφέρουμε να έχουμε κάποια βιβλία που χρειάζονται σε όσους θέλουν να μάθουν Ελληνικά εδώ στη FΥRΟΜ», λέει ο 75χρονος σήμερα Θανάσης Στεργίου, ο οποίος εδώ και 20 χρόνια διδάσκει τα ελληνικά στα Σκόπια.

«Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται και ήδη έχω πρόβλημα με τον αριθμό τους και αναγκάζομαι να διώχνω μαθητές», λέει ο κ. Στεργίου. Από τα χέρια του, όπως εκτιμάει, έχουν περάσει περισσότεροι από 1.000 μαθητές, ενώ το Ανοικτό Πανεπιστήμιο των Σκοπίων, λόγω αυξημένης ζήτησης για την εκμάθηση των ελληνικών, του ζήτησε να αναλάβει τη διδασκαλία τους. Φέτος οι μαθητές του ξεπερνούν τους 40. Η ηλικία τους είναι από 6 έως 40 ετών. Οι περισσότεροι κάνουν μαθήματα Ελληνικών δύο φορές την εβδομάδα, για τα οποία πληρώνουν ένα ευρώ την ημέρα, αλλά υπάρχουν και ορισμένοι που θέλουν ακόμη περισσότερες φορές την εβδομάδα. «Το πρόβλημά μου είναι η έλλειψη χώρου. Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δεν μου παραχωρεί χώρο ενώ το προξενείο στο Μοναστήρι μόλις τα τελευταία 3- 4 χρόνια άρχισε να βλέπει πιο ζεστά την υπόθεση της διδασκαλίας των Ελληνικών στα Σκόπια. Έτσι γίνεται εφικτό το να έρχονται στα χέρια μας βιβλία από την Ελλάδα που μιλάνε για τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ιστορία μας», λέει ο «δάσκαλος Θανάσης», όπως τον φωνάζουν οι μαθητές του.

Από το παιδομάζωμα. Στα Σκόπια ο κ. Στεργίου βρέθηκε ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι που συμπεριελάμβανε στάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Ρουμανία, την Τασκένδη στην πρώην Σοβιετική Ένωση και τέλος στο Μοναστήρι.

«Είμαι ένα από τα παιδιά του παιδομαζώματος από τον Δημοκρατικό Στρατό. Ο πατέρας μου ήταν μετανάστης στην Αμερική αλλά είχε πιστέψει στις αξίες του κομμουνισμού και είχε έρθει στην Ελλάδα για να βοηθήσει στην Αντίσταση. Τελικά το πλήρωσε με τη ζωή του, όπως και τα αδέλφια του. Οι ρίζες της οικογένειάς μου είναι από τις Μηλιές του Πηλίου, όμως στον πόλεμο είχαμε εγκατασταθεί στο Πισοδέρι της Φλώρινας. Τον Μάρτιο του 1948 οι αντάρτες μάς μάζεψαν εμάς τα παιδιά και περάσαμε τα σύνορα με πρώτο μας σταθμό τη Γιουγκοσλαβία», θυμάται ο κ. Στεργίου, ο οποίος τότε ήταν 14 ετών. Χρειάστηκε να περιμένει 50 χρόνια για να του επιτραπεί να ξαναδεί το σπίτι του. Ρωσική φιλολογία. «Στην Τασκένδη σπούδασα Ρωσική Φιλολογία, αλλά επειδή δεν ήθελα να ξεχάσω την πατρίδα έκανα και μαθήματα Ελληνικών. Κάπ