Έργα και ημέρες «ευαίσθητων» Ιεραρχών. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Η Εκκλησιαστική Ιεραρχία είναι ίσως η τελευταία, πού μπορεί να μέμφεται τους Έλληνες Δικαστές, είτε εκφράζεται ως σώμα όλων των Αρχιερέων, είτε μεμονωμένα ο κάθε Επίσκοπος….! Και αυτό βέβαια όχι γιατί οι Αρχιερείς δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τον κάθε Έλληνα πολίτη. Τουναντίον μάλιστα, έχουν αυξημένη πνευματική δικαιοδοσία και επομένως ιδιαίτερα βαρύνουσα κρίση. Το θέμα είναι ότι οι ίδιοι, για τα συμφέροντα και την.....
κατεστημένη εξουσία τους, έχουν επανειλημμένα καταπατήσει τις έννοιες «ΔΙΚΑΙΟΥ» και «ΗΘΙΚΗΣ».

Αφορμή για τις σκέψεις, που ακολουθούν, μας δίνει η ακατανόητη στάση κάποιων απέναντι του Ηγουμένου Εφραίμ, τον οποίο κοντεύουν να ανακηρύξουν σύγχρονο οσιομάρτυρα, (έφτασε μάλιστα κάποιος να τον παραλληλίσει με το μεγάλο Ομολογητή Μάξιμο το Γραικό…!), κινούμενοι είτε από αφέλεια είτε από άλλους λόγους αρμοδιότητας, ίσως, των Δικαστικών Αρχών της Πατρίδας μας να διερευνήσουν. Συνειρμικά έρχεται στο νου μας και μια παλαιότερη υπόθεση, εκείνη του καθηρημένου ήδη πρ. Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Με παρόμοιες ενέργειες, με κραυγές κάποιων Αρχιερέων και «σικέ» συνοδικές αποφάσεις, ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος προσπάθησε να προκαλέσει εκβιαστικά αθωωτικές αποφάσεις των Ανωτάτων Ποινικών Δικαστηρίων της Χώρας μας, πράγμα, που τελικά τους γύρισε «μπούμερανγκ». Με βαθειά λοιπόν θλίψη οφείλουμε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο κάποια τραγικά γεγονότα:

Οι Άγιοι Ιεράρχες, και κάποιοι άλλοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, πού σήμερα «κόπτονται» υπέρ του υπόδικου και προφυλακισμένου ηγούμενου, και χθες υπέρ του καθηρημένου κ. Παντελεήμονα, έχουν πνευματικά διωγμένο και φυλακισμένο, για τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια, ΧΩΡΙΣ να πουν στον κόσμο το γιατί, ΧΩΡΙΣ κατηγορητήριο, ΧΩΡΙΣ δίκη, τον εμπνευσμένο Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο Γκατζιρούλη!! Όταν το καλοκαίρι του 1974 αποφάσισαν, δικτατορικώ και τυραννικώ τω τρόπω, και με συνοπτικές διαδικασίες, την εξόντωση δώδεκα ακέραιων Μητροπολιτών μεταξύ των ποίων και του κ. Νικόδημου, χωρίς καμιά νόμιμη διαδικασία, ποιόν υπολόγισαν; Όταν κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, επανειλημμένα και έντονα προκλήθηκαν να εισαγάγουν την κραυγαλέα αυτή εκκλησιαστική υπόθεση στα αρμόδια Εκκλησιαστικά Δικαστήρια, για να λάβει τέλος η φοβερή αυτή εκτροπή, πότε και ποιον άκουσαν; Όταν, με χίλια τερτίπια και διαπλοκές με την διεφθαρμένη κοσμική εξουσία αγνόησαν και καταπάτησαν, πλήθος δικαστικών αποφάσεων, πού δικαίωναν τους διωγμένους Μητροπολίτες, όταν χάλκευαν και επέβαλαν παράνομα, αντικανονικά και ανυπόστατα «επιτίμια ακοινωνησίας», όταν χώριζαν, έξω από κάθε πλαίσιο νομιμότητας και κανονικότητας, Μητροπόλεις και μοίραζαν Μητροπολιτικές Περιφέρειες, σα κληρονομικά τους τιμάρια, σε ημέτερους, ποιον σεβάστηκαν; Αλλά και αυτοί, που έσπευσαν και άρπαξαν αυτά τα «νομιμοποιηθέντα» Μητροπολιτικά «φιλέτα», (καταπατητές και «μοιχεπιβάτες»), ποιον ντράπηκαν; Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους τελευταίους διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για την «αδικία», που δι