Εθνική στρατηγική=Εθνική ανεξαρτησία

Στην άσκηση πολιτικής δεν υπάρχουν ανέφικτοι σκοποί αλλά δύσκολοι στόχοι. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα όπου τα συμφέροντα είναι η κινητήρια δύναμη των κρατών. Συχνά, αυτά τα συμφέροντα οδηγούν στην διά της βίας - του πολέμου - διεκδίκηση ή υπεράσπισή τους. Όπως συνέβη, π.χ. με το Ιράκ και την ομολογία του πρώην πρωθυπουργού Μπλερ, ότι ο πόλεμος δεν έγινε για τα δήθεν χημικά όπλα του Σάνταμ Χουσέιν αλλά για τα.......
πετρέλαια της χώρας. Ή όπως γίνεται σήμερα με τον πόλεμο στη Λιβύη.
Κάθε σοβαρό κράτος έχει τέσσερις θεμελιώδεις στόχους: Πρώτον, την επιβίωση του λαού του. Δεύτερον, την ασφάλειά του έναντι εξωτερικών ή και εσωτερικών εχθρών και απειλών. Τρίτον, τη λειτουργία δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών. Τέταρτον, τη λειτουργία του μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα και την έξυπνη διασύνδεσή του με ισχυρούς δρώντες, οι οποίοι ελέγχουν την κατανομή ισχύος και συμφερόντων. Πριν από αρκετές ημέρες, πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία το πρώτο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Το Κυπριακό και το Διεθνές Σύστημα, 1945-1974. Αναζητώντας θέση στον κόσμο», που διοργάνωσε το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας εκ των ομιλητών ήταν και ο Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Ο καθηγητής Ήφαιστος μίλησε με θέμα: «Το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα: Σταθερά και μεταβλητά κριτήρια του κυπριακού ζητήματος πριν και μετά το 1974 και τα αίτια του ελλείμματος εθνικής στρατηγικής». Ο Π. Ήφαιστος υποστηρίζει ότι «ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου, τη δεκαετία του 1950, αποτέλεσε μια γνήσια αξίωση ελευθερίας. Ήταν, επιπλέον, ο τελευταίος ελληνικός αγώνας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης». Προσθέτει ότι αν υπήρχε μια ελληνική υψηλή στρατηγική, οι σκοποί του αγώνα θα μπορούσαν να είχαν εκπληρωθεί. Όμως, μια εθνική στρατηγική απαιτεί προϋποθέσεις:
Πρώτον, γρανιτένια και αδιατάραχτη προσκόλληση στο εθνικό συμφέρον, στις εθνικές μας κοσμοθεωρίες, στην ασυμβίβαστη υπεράσπιση ακόμη και της τελευταίας ίντσας της εθνικής επικράτειας που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα, απόκτηση επαρκούς αποτρεπτικής ισχύος και αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η εθνική ανεξαρτησία.
Δεύτερον, σωστή γνώση της φυσιογνωμίας, του χαρακτήρα και των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος.
Τρίτον, περίκλειστο σύστημα λήψης αποφάσεων που περιφρουρεί τους πολιτειακούς φορείς από έξωθεν διαβρώσεις και υπονομεύσεις, προσδιορισμό του εθνικού συμφέροντος, διαρκής σφυρηλάτηση κρίσιμης και δημοκρατικά νομιμοποιημένης πολιτικής συνοχής και συναίνεσης.
Τέταρτον, διεθνισμός και εθνοκράτος ως θεσμός ελευθερίας είναι έννοιες και παραδοχές ασύμβατες.
Πέμπτον, μια ευρεία και βαθιά κοινωνική συναίνεση για την εθνική στρατηγική ως έσχατη και υπέρτατη κοσμοθεωρητική παραδοχή είναι μια εξίσου σημαντική προϋπόθεση εθνικής στρατηγικής.
Ο καθηγητής Ήφαιστος εξηγεί ότι η στρατηγική είναι συνάρτηση των μέσων με τους σκοπούς και υπογρ