Ευρώ: Πυροσβέστες ή αρχιτέκτονες;

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Σ. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΤΡΑΤΗΣ

Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε περισσότερο ως Ευρωπαίοι και λιγότερο ως Έλληνες. Να μπούμε στο «πετσί» των Ευρωπαίων, με τους οποίους συνεταιριστήκαμε από το 1981, με δική μας θέληση και επιμονή, ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και από το 2002, ως μέλος της Ευρωζώνης.

Ουδείς επιθυμεί την καταστροφή της Ελλάδας, όπως δεν επιθυμεί την καταστροφή οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας και δη, χώρας του ευρώ και της Νομισματικής Ένωσης.

Αν θέλουμε να παραμείνουμε μέλη της Ευρωζώνης –ρητορικό το ερώτημα- οφείλουμε να συμμορφωθούμε στις αποφάσεις, όταν και εφόσον λαμβάνονται νόμιμα και μέσα από τις προβλεπόμενες από τις Συνθήκες, διαδικασίες. Μπορούμε και να διαφωνούμε. Θυμηθείτε τους περίφημους «αστερίσκους» του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν «διαφωνούσε» με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, όπως π.χ. στον πόλεμο της Αγγλίας-Αργεντινής για τα Φώκλαντ (Μαλβίδες) νησιά.

«Αστερίσκοι» που αντικαθιστούσαν το βέτο που μπορούσε η Ελλάδα τότε να επιβάλλει και να σταματήσει, αλλά που ο τότε Πρωθυπουργός δεν επιθυμούσε ή και ενδεχομένως να μην μπορούσε.

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και σήμερα. Και μάλιστα, ακόμη πιο δύσκολα. Διότι οι βασικές αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία ή consensus, ελάχιστες, πλέον, από αυτές με ομοφωνία.

Στα θέματα που αφορούν την Ελλάδα, πρέπει να διαχωρίσουμε δύο διαφορετικές κατηγορίες προβλημάτων. Αυτά που εξαρτώνται από τη χώρα μας και την κυβέρνησή της και αυτά που αφορούν το σήμερα και το αύριο της Ευρώπης και της Ευρωζώνης, και οι αποφάσεις λαμβάνονται από όλους, σύμφωνα με τη βούληση, κατά κανόνα, των ισχυρών.

Στα πρώτα, η Κυβέρνηση έχει τη διακριτική ικανότητα να επιλέξει μέτρα και νόμους, όπως αυτή επιθυμεί, αρκεί να οδηγούν στο στόχο. Ποιος είναι ο στόχος; Να διασωθούν το ευρώ και η Νομισματική Ένωση και να βγει η χώρα από την κρίση. Εκεί η Κυβέρνηση δεν τα έχει καταφέρει. Προσπαθεί να αλλάξει ρότα, αλλά είναι ακόμη δέσμια της υποχωρητικότητας και της άνευ όρων παράδοσής της, στη βούληση των Ευρωπαίων, μέχρι τον τελευταίο ανασχηματισμό.

Στα δεύτερα, ο λόγος ανήκει στο σύνολο των κρατών της Ευρωζώνης, επί των οποίων όμως αποφάσεων –ιδού ο δημοκρατικός κανόνας- καλούνται να επικυρώσουν τα εθνικά κοινοβούλια. Όποιο κοινοβούλιο δεν επικυρώσει, τοποθετεί τη χώρα του στο περιθώριο. Θα μου πείτε, το γαλλικό κοινοβούλιο και το ιρλανδικό δεν επικύρωσαν το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Έκπληξη για το πρώτο, αναμενόμενο το δεύτερο. Άλλης φύσεως θέμα είναι οι θεσμικές αλλαγές, βρίσκονται εύκολα λύσεις, άλλης η επιβίωση της Ευρωζώνης και του ευρώ, όταν διακυβεύεται η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία και τα χρήματα δίνονται από ορισμένες μόνο χώρες. Το θέλουμε δεν το θέλουμε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι αγορές και οι ισχυροί έχουν το πάνω χέρι.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που το έχει αντιληφθεί και το δηλώνει συνεχώς. Μόνο που το ΚΚΕ ούτε θέλει, ούτε σκέπτεται, ούτε και μπορεί να κυβερνήσει. Έ