Γ. Μπουτάρης: «Η ατιμωρησία επικρατεί παντού»

Συναντήσαμε τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, στο γραφείο του, εν μέσω θέρους.
Το πρόγραμμα του δεν μας άφηνε πολλά περιθώρια χρόνου γι’ αυτό και η κουβέντα άρχισε αμέσως. Τα ερωτήματα μας πολλά, για τους «αγανακτισμένους», την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς, την ατιμωρησία, τους ηγέτες που δεν υπάρχουν, το φεστιβάλ κινηματογράφου, που φιλοξενεί η πόλη. Ο δήμαρχος μας απάντησε χωρίς να....
μασάει τα λόγια του…

Από την ήμερα που γίνατε δήμαρχος πόσο άλλαξε η ζωή σας και οι συνήθειες σας;

Το καθημερινό μου πρόγραμμα φυσικά και άλλαξε. Η μέρα μου ξεκινά περίπου στις 08:30. Στο σπίτι γίνονται οι πρώτες επαφές, και στο γραφείο έρχομαι γύρω στις 10:00 κι αυτό πάει σερί μέχρι το βράδυ. Κι όταν λέμε βράδυ, εννοούμε πολλές φορές μέχρι και τις 22:00. Συνήθως κάνω ένα μικρό διάλλειμα το μεσημέρι για φαγητό και επιστρέφω.
Όμως τις συνήθειες που είχα, να πάω ένα σινεμά, να περπατήσω στην αγορά μόνος μου, να κάνω διάφορα πράγματα, αυτά δεν τα έχω αλλάξει και είπα ότι δεν θα με αλλάξει ο δήμος, θ' αλλάξω εγώ τον δήμο.


Ποιο είναι το πιο δύσκολο θέμα που έχετε αντιμετωπίσει στο δήμο μέχρι σήμερα;


Το δυσκολότερο απ' όλα είναι η νοοτροπία που επικρατεί, η οποία είναι προφανές ότι επικρατεί γενικότερα στον δημόσιο τομέα. Ένα μείγμα πολυνομίας, αλληλοκάλυψης και τελικά απαξίωσης των εργαζόμενων συντελεί σε αυτή την κατάσταση.
Με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημοσιά διοίκηση, ισοπεδώνει τις προσωπικότητες των εργαζομένων. Τους στερεί ουσιαστικά την πρωτοβουλία. Διαπίστωσαν ότι τα ανώτερα στελέχη αντί να εκφράζονται, να εφαρμόζουνε μια πολιτική που έχει αποφασιστεί, να επιβλέπουν τη δουλειά που πρέπει να γίνεται από άλλους, τελικά αναλαμβάνουν να την κάνουν οι ίδιοι.
Οι αντιδήμαρχοι και ο δήμαρχος υπάρχουν για να επιβλέπουν την εργασία, που γίνεται, ώστε το σύστημα διοίκησης να λειτουργεί αποτελεσματικά για τους πολίτες και τους δημότες. Δεν είναι δική τους δουλειά το να μπουν οι ίδιοι μέσα στο σύστημα. Κι αυτό αποδεικνύεται ότι είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα.

Σας βρίσκουν σύμφωνο όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγανάκτησης, που διοργανώθηκαν σε κάθε πόλη, από πολίτες;


Δε με βρίσκουν σύμφωνο σαν πρακτική. Με την έννοια του ότι οι «αγανακτισμένοι», καταπατούν ένα σωρό νομούς, ενοχλούν και εμποδίζουν τα δικαιώματα άλλων πολιτών, οι οποίοι έχουν άλλη αντίληψη για τα πράγματα. Γενικότερα επικρατεί αδιαφορία για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του άλλου. Κι αυτό για μένα είναι απαράδεκτο.

Μπορούν να καταφέρουν κάτι ή απλώς σηκώνουν το ανάστημα τους;


Πιστεύω ότι αν είχαν έναν άλλο τρόπο έκφρασης, αν είχαν δηλαδή και να προτείνουν κάποιες λύσεις ίσως να κατάφερναν κάτι να αλλάξουν. Λύσεις όμως ή άλλες επιλογές δεν είδα να προτείνουν, ούτε από τις εφημερίδες που διαβάζω, ούτε από την γενικότερη συμπεριφορά τους, ούτε άκουσα κάποια πρόταση, που να είναι ρεαλιστική.
Κι εμένα δεν μ’ αρέσει να πλη