Για όλα φταίει ο Πάγκαλος Νο 2

Του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη

Σύμφωνα λοιπόν με μια λογική, οι πολίτες στις δημοκρατίες δεν μετέχουν των ευθυνών τους· είναι ανεύθυνοι, δεν παίζει ρόλο η γνώμη και η θέλησή τους και φυσικά συγκροτούν μια μάζα αδρανή στη διαμόρφωση της ιστορίας. Μόνο αυτοί που νομοθετούν ευθύνονται! Θα καταγραφεί κι αυτή η όντως καινοφανής άποψη, ως συμβολή στην πολιτική επιστήμη. Ερχόμαστε τώρα σε......
μια δεύτερη παρατήρηση, πολύ σοβαρότερη, γιατί σε μερικές νοοτροπίες ενέχεται ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού.Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να συμφωνούν σε όλα, ή αλλιώς ότι δεν μπορεί να διατυπωθεί μια σωστή κουβέντα από ένα αντίπαλο πρόσωπο. Ο Πάγκαλος, και με δική του ευθύνη, δεν αποτελεί πρότυπο κομψότητας σε πολλά επίπεδα. Αυτό ωστόσο δεν τον εμποδίζει να διατυπώνει και σωστές απόψεις. Αν κάποιος υβρίζει, ενδέχεται να μην υπερασπίζεται σωστά το δίκιο του· αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι παύει το δίκιο να υπάρχει λόγω κακής διαχείρισής του από ένα πρόσωπο.
Χρόνια τώρα απαιτούμε αλήθειες από τους πολιτικούς. Η αλήθεια ωστόσο έχει τις περισσότερες φορές – δυστυχώς – δυσάρεστες συνέπειες και για όσους την επικαλούνται, γιατί αλήθεια δεν είναι αυτό που ο καθένας θέλει να ακούσει… Λοιπόν ο Πάγκαλος ξεστόμισε τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική αλήθεια και γι’ αυτό επωμίζεται και μεγάλο πολιτικό κόστος. Το ότι τη διατύπωσε άκομψα, επιθετικά, σε μια εποχή δύσκολη, που η ψυχολογία των πολιτών είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, να το δεχτώ. Αλλά το ότι οι πολίτες δεν μετέχουν της διακυβέρνησης της χώρας, δεν επηρεάζουν τις εξελίξεις (μέσω αγρίως συντεχνιακών συνδικάτων για παράδειγμα) και δεν εκλέγουν με ελεύθερη βούληση και απρόσκοπτα τους πολιτικούς που τους ταιριάζουν (μέσα στα… χρηστά συναλλασσόμενα ήθη τους…), αυτό δεν θα το δεχτώ ποτέ, γιατί δεν ισχύει.
Ένα άλλο ζήτημα που οι δυναμικές μειοψηφίες φαίνεται να μην έχουν λάβει υπόψη τους είναι ότι στη χώρα μας υπάρχει μια εδραιωμένη πολιτική νοοτροπία, η οποία βασίζεται στο λεγόμενο κοινοτικό πνεύμα που τόσο εκθειάζουν οι νεορθόδοξοι (βλέπετε οι… ορθοδοξίες πάντα συμπίπτουν): να συναλλάσσονται με την εξουσία μέσα από ένα πάρε-δώσε αρχέγονο, το οποίο δεν σέβεται κανέναν θεσμό. Η πολεοδομία, για παράδειγμα, έχει νόμους που ορίζουν συγκεκριμένους κανόνες. Ποιος τους αναιρεί; Το «κοινοτικό των Ελλήνων πνεύμα», το «ελληνικό δαιμόνιο» – για να το διατυπώσω με μια έκφραση που μας καθιστά και περήφανους από πάνω! (Θυμηθείτε και το άσμα του Σαββόπουλου με την «ορθοδοξία» του και «των Ελλήνων τις κοινότητες», που κι αυτός δεν τα έφαγε παρέα με τον Πάγκαλο)! Δεν μπαζώνουν οι εκλεγμένοι κοινοτάρχες τα ρέματα σε συνεννόηση με τον εργολάβο και τους λοιπούς κοινωνικούς φορείς που με τη σειρά τους μοιράζουν και μερικά διαμερισματάκια… στους οικοπεδούχους; Με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνιών δεν καταστρατηγούνται τα τετραγωνικά και διπλασιάζονται τα 200 μέτρα των φτωχών Ελλήνων με υπόγεια, πατάρια, γκαράζ, και ό,τι βάλει ο νους; Και γιατί δεν υπάρχουν καταγγελίες από τους γείτονες που τους βγαίνει το μ