ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ

του Νίκου Δόικου

Καθώς κορυφώνεται η Κρίση και τα κοινωνικά μας πέλματα αγγίζουνε πάτο (κατά τα άλλα γεγονός ελπιδοφόρο ,μια που, καθώς λένε ,

ο πάτος αποτελεί συγχρόνως και βάση για εκτίναξη και ανάδυση ) φίλοι της protovuliadialogou προτείνουν να δούμε συνοπτικά τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επανίδρυση του κράτους. Θέμα γνωστό από παλιά, σχεδόν του συρμού , που συνεχίζει να κοσμεί το πάνθεον των ανεκπλήρωτων επαγγελιών της.....
ελλαδικής παραδοσιακής Πολιτικής.

Θα αναφερθώ σε μερικές θεμελιώδεις αρχές κοινότητας, αυτονόητες για τα περισσότερα οργανωμένα κράτη ,παντελώς απούσες στο δικό μας κρατικό μόρφωμα, για τις οποίες η Κρίση θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει καταλυτικά ,εάν βέβαια συνοδεύονταν απο ρηξικέλευθη πολιτική βούληση και ,πρωτίστως ,από ώριμη κοινωνική διαθεσιμότητα . Επιτρέψτε μου εδώ, για άλλη μια φορά, να επαναλάβω, κάτι που γνωρίζουν καλά οι φίλοι της protovuliadialogou, πως θεωρώ άκρως εποικοδομητική για την κοινωνία μας την εμπειρία της κρίσης και ευκαιρία για να υπερβούμε τα δεινά που επισώρευσε ο λαϊκισμός της μεταπολίτευσης, καθώς και νέα αφετηρία για κοινωνικά κινήματα προσανατολισμένα στην ανατροπή των υπεύθυνων για την κρίση πολιτικών και οικονομικών μοντέλων

Πρώτο μας τραγικό έλλειμμα (πρωταρχικό μέλημα) είναι νομίζω η Αίσθηση Κοινότητας. Αίσθηση προσωπικής και ομαδικής ασφάλειας ,μέσα σε ένα περιβάλλον ελεύθερης δημιουργικότητας. Η αίσθηση ότι είσαι μέλος μιας κοινότητας και ότι αυτή η ιδιότητα του μέλους και η συνεισφορά σου στον συλλογικό κορβανά σου εξασφαλίζει δωρεάν παιδεία, περίθαλψη ,ελεύθερο χρόνο ,σύνταξη και ευγηρία. Όλα όσα δηλαδή θεωρούνται δεδομένα για κάθε σοβαρό κράτος. Η ανταποδοτικότητα ,αν θέλετε, των υποχρεώσεων (εργασίας, φόρων, εισφορών ) του πολίτη.

Στα καθημάς ,αυτά τα αυτονόητα για άλλους κοινωνικά αγαθά παραμένουν αιτήματα κοινωνικών αγώνων. Η ιδιότητα του μέλους της κοινότητας δεν επαρκεί για να ανοίξουν τα βημόθυρα των κρατικών αδύτων και οι κρουνοί της κρατικής θαλπωρής. Απαιτείται, ανάλογα με τις αντιστάσεις του καθενός, είτε η εξάντληση του οικογενειακού υστερήματος ,είτε ή εξάντληση της προσωπικής αξιοπρέπειας στους προθαλάμους των πολιτικών γραφείων και στα μπουλούκια της κομματικής πελατείας. Στην θέση του επιτελικού (της Κοινότητας) κράτους , εδώ (γνωστά και χιλιοειπωμένα) η επιβολή του πελατειακού κράτους και η μονοκρατορία του κόμματος. Σε όλα αυτά, βέβαια, για να είναι κανείς ακριβοδίκαιος ,οφείλει να συνυπολογίσει ότι και η συνεισφορά μας στον συλλογικό κορβανά δεν είναι ούτε αναλογική ούτε δίκαια.

Αυτά ακριβώς τα ιστορικά γνωρίσματα δικαιολογούν πιστεύω και τον τίτλο που επέλεξα ,θεωρώντας ότι ζητούμενο παραμένει η συστηματική ίδρυση ( όχι απλώς επανίδρυση) ,αν θέλετε, η απ΄αρχής ορθολογική συγκρότηση του ελλαδικού κράτους, αυτή η «ημιτελής συμφωνία» από την εποχή του Καποδίστρια και τις σχετικές απόπειρες των Τρικούπη και Βενιζέλου.
Πώς υπερβαίνει κανείς τούτη την αγκύλωση ; Προφανώς