ΓΙΓΑΝΤΕΣ και νάνοι στη χώρα του Ήλιου.

Ακούω τα νέα στο ραδιόφωνο δίπλα στο κύμα στην παραλία της Ανάξου κι αναρωτιέμαι. Γύρω μου τα χρώματα του Θεόφιλου ακόμη ζωντανά, οι σελίδες του Μυριβήλη απ’ τη Συκαμιά ανοιχτές μέσα στα μάτια μου, οι στίχοι του Ελύτη καθαροί φθάνουν απ’ τον κόλπο της Γέρας ως τα αυτιά μου. Απ’ τον νότο χαμηλά κυματίζει στο Αιγαίο ο γλυκός ήχος της λύρας του Ξυλούρη απ’ τη λεβεντογέννα Κρήτη, τα λόγια του Καζαντζάκη. Απ’ τη Μονεμβασιά τα ποιήματα του Ρίτσου απ’ όλη την Ελλάδα γίγαντες να τραγουδούν σ’ όλο το ...
σύμπαν, κι εγώ αναρωτιέμαι φωναχτά. Που στο διάβολο βρεθήκανε τόσα παράσιτα μέσα σ’ αυτό το περιβόλι του πολιτισμού, μέσα σε ένα κήπο με πανέμορφα λουλούδια. Μικρά ανθρωπάκια ανίκανα των περιστάσεων, θα σας καταπιεί για πάντα η ιστορία, θα σας πετάξει στον κάδο ανακύκλωσης χωρίς γυρισμό μια σύντομη κοινοποίηση στον τοίχο με τα μαύρα κατάστιχα ένα control, alt, delete και μετάformat καλού κακού για την δική μας μνήμη.
Μαύρα σύννεφα στη χώρα του ήλιου κακέκτυπα δημιουργήματα στη γη του Παρθενώνα. Ο καιάδας σας πέφτει πολύς γιατί εκεί πέφτανε αθώοι.
Ακόμη αναρωτιέμαι ποιοι καρμικοί συνδυασμοί τους φέρανε εδώ πέρα στη χώρα των γιγάντων , νάνοι μικροί πιο μικροί κι απ’ το δικό τους μπόι.
Η φύση της Ελλάδας μια γιορτή ακοπανιαμέντο η πλούσια ιστορία, ω θέε μου κι αυτοί πόσο κακιά παραφωνία!!

Με αγάπη

Σμιξιώτης Κωνσταντίνος Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν[email protected]