Γιώργος, Αντώνης, Βαγγέλης: Η Ελληνική Τρόικα της Αποτυχίας!

Πότε η ευθύνη του κυβερνήτη καθίσταται μεγαλύτερη; Όταν βρίσκεται στη φάση αναζήτησης λύσεων και ως εκ τούτου καθυστερεί ή όταν οι λύσεις βρίσκονται μπροστά του αλλά αυτός δεν τις εφαρμόζει; Ασφαλώς, η απάντηση σε κάθε περίπτωση βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος. Κάθε πολιτικός προωθεί την υπόσχεση, το σχεδιασμό, το όραμα ενώ κρύβεται στην...
ευθύνη, στην αποτυχία και στις δύσκολες αποφάσεις, Κοινότοπο. Σήμερα όμως δεν βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση. Δηλαδή, δεν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη περίσταση όπου η πολιτική πρέπει να παράγει λύσεις. Έχει τις λύσεις μπροστά της. Απλά δεν τις εφαρμόζει. Κι αυτό είναι που πολλαπλασιάζει το μέγεθος της ευθύνης. Δεν αναζητούμε λύσεις, δε χρειάζεται να σταθμίσουμε υποσχέσεις, προγράμματα, να αξιολογήσουμε πρόσωπα και κόμματα ή να ανακαλύψουμε νέες πολιτικές. Οι λύσεις είναι μπροστά στα μάτια μας.

Επιπλέον, η ευθύνη των πολιτικών μας γιγαντώνεται γιατί αυτές οι λύσεις προϋπήρχαν. Η αδυναμία όμως να συστήσουν ένα πραγματικά αρραγές μέτωπο σε βασικές στρατηγικές προκειμένου η χώρα να αποφύγει επαχθείς δανειακές συμβάσεις μας οδήγησε στην παρούσα κατάσταση. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Εξακολουθούν, παρά την περαιτέρω επιδείνωση να βαδίζουν στην ίδια καταστροφική γραμμή.

Τι γίνεται σήμερα και γιατί το άρθρο αναφέρεται στην τριανδρία του τίτλου;

Γιατί οι σοφοί μας πολιτικοί άρχοντες ανακάλυψαν ένα καινούριο παιχνιδάκι. Το ονόμασαν "επαναδιαπραγμάτευση" και οδηγούν τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερες - ανήκουστες μέχρι χτες - οδυνηρές καταστάσεις.

Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλάβουμε. Με συνευθύνη και των τριών βασικών προταγωνιστών της πολιτικής μας σκηνής, τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Οικονομικών και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η χώρα οδηγείται σε μια διαδικασία πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους στη βάση της λογικής ότι οι στόχοι δεν επιτεύχθηκαν και ταυτόχρονα δεν υπάρχει περιθώριο για νέα μέτρα. Τίθεται ένα εκβιαστικό δίλλημμα στην Τρόικα με την ελπίδα να επιμηκυνθούν χρονικά οι δημοσιονομικοί στόχοι και η συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας να γίνει με πολιτικούς και όχι οικονομικούς όρους.


Γιατί έχουν ευθύνη και οι τρεις; Μα διότι οι μεν θεσμικά υπεύθυνοι, Πρωθυπουργός και ΥΠΟΙΚ έχουν την αντικειμενική ευθύνη των επιλογών αυτών και ο κ. Σαμαράς διότι εμμένει στην καταστροφική πολιτική θέση να αντιτάσσεται στην πραγματικότητα των αγορών, εκμεταλλευόμενος την έντονη κοινωνική φόρτιση, στο όνομα μιας μικροπολιτικής αντιπολίτευσης, γνωρίζοντας πολύ καλά τις συνέπειες της πολιτικής του. Και οι τρεις συγκλίνουν στη - φαντασιακή - θέση ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να εκβιάσει εταίρους και δανειστές προκειμένου τελικώς να παραμείνει άθικτο το κατασκεύασμα του κομματικού κράτους σε συνδυασμό με προνόμια σε συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις που εξαγοράστηκαν με ψήφους.

Και τα δύο κόμματα εξουσίας συνηγορούν και συνυποστηρίζουν καταστροφικές θέσεις και μαζί προωθούν πολιτικά τεχνάσματα, ανασχετ