Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

Λουκάς 18,8 πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;

Θλίψιν έξει κάθε λογικό ον αναλογιζόμενο την πνευματική κατάσταση στην οποία είναι ο κόσμος. Η θάλασσα έγινε κατακόκκινη και πλέον δεν έχει νερό, αλλά το αίμα που χύνεται από την αλληλοσφαγή των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, ως δαίμονας πια, ορμάει να κατασπαράξει ο ένας τον άλλον, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, χωρίς κανένα συναίσθημα, αλλά ως ένα άψυχο ον, υπακούοντας στα ζωώδη ένστικτα των παθών του. Η γη είναι δυσώδης και στενάζει από την πνευματική σήψη τόσο, όσο να μουδιάζουν και οι τελευταίοι υγιείς άνθρωποι, ώστε να κινδυνεύουν να πλανηθούν και να πουν και αυτοί «δε μυρίζει τίποτα, δε....
συμβαίνει τίποτα».

Σεισμός μέγας και καταποντισμός προσπαθεί να γκρεμίσει τα τείχη που σήκωσαν οι Άγιοι Πατέρες για να περιφρουρήσουν την Εκκλησία. Ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες, διαστρεβλωτές του λόγου του Χριστού, διδάσκουν νέα δόγματα, θέλοντας να ενώσουν όλες τις βλάσφημες δοξασίες και διεστραμμένες ομολογίες υπό την ομπρέλα μιας ερμαφρόδιτης «αγάπης». Η δυσωδία αυτού του συνονθυλεύματος των ανθρωπόμορφων θηρίων που αποτελούν το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (ΠΣΕ), ξεπερνά αυτή των εκπεσόντων από τον ουρανό δαιμόνων. Οι «Ορθόδοξοι» συνιδρυτές αυτού; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, η Εκκλησία της Ελλάδος και η Εκκλησία της Κύπρου.

Όσοι αναξίως ονομαζόμενοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί συμμετέχουν στις συνάξεις αυτών και συνυπογράφουν τα μανιφέστα τους, θέτουν τον εαυτό τους άξια στο βάραθρο των νικητών των μεγαλυτέρων προδοτών της πίστεώς μας. Αγνοούν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ίδρυσε ΜΙΑ Εκκλησία; Ότι στο σύμβολο της πίστεως μας οι Ορθόδοξοι λέμε Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Εκκλησίαν; Όχι βέβαια, και τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων γνωρίζουν πολύ καλά και το ίδιο Ευαγγέλιο παρεδόθη σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά αυτά γίνονται για να πληρωθεί το ρηθέν υπό του αψευδούς στόματος του Χριστού (Ματθαίος 24,11 καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς).

Αν κάποτε το σχίσμα παλαιού και νέου εορτολογίου έμοιαζε σε ορισμένους λίγο και άνευ λόγου, διότι έμεναν υποκριτικά μόνο στο ημερολογιακό ζήτημα αγνοώντας την ουσία του σχίσματος (δηλ. την αιρετική πατριαρχική εγκύκλιο του 1920 {1}), τότε σήμερα καθίστανται αναπολόγητοι. Αγνοεί κάποιος το ποιόν και το βίο του μασόνου Μελετίου Μεταξάκη, το πώς ανήλθε στον πατριαρχικό θρόνο και πώς εισήγαγε τη γάγγραινα της αίρεσης στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Αγνοεί κάποιος το ότι ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πριν γίνει Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και δεχθεί την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, μετείχε ως καθηγητής πανεπιστημίου στην επιτροπή που μελετούσε την επικείμενη αλλαγή του ημερολογίου, της οποίας το πόρισμα ήταν αρνητικό ως προς αυτήν (2). Αγνοεί κάποιος τις βλασφημίες του Αθηναγόρα, που όχι μόνο από Πατριάρχης θα έπρεπε να είχε καθαιρεθεί, αλλά και στην εκκλησία να μην εισερχόταν αν δε μετανοούσε για τα λεγόμενά του, πόσο μάλλον για τις