Η Δημοσιονομική Συνθήκη και η μετατροπή της Ευρωζώνης σε Νταχάου για χώρες και λαούς

Στις 2 Μαρτίου 2012 οι αρχηγοί των 25 από τα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέγραψαν αυτό που αποκαλείται νέα «Συνθήκη Σταθερότητας» ή «Δημοσιονομική Συνθήκη». Την συμφωνία φυσικά υπέγραψε και η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου. Είχε μήπως και γι' αυτό εξουσιοδότηση; Ή έστω μάθατε τίποτε για την νέα Συνθήκη που στα κρυφά και χωρίς πολλά - πολλά αποδέχτηκε η συγκυβέρνηση των δωσίλογων; Ας δούμε τι προβλέπει.

Η επίσημη ονομασία της .....
είναι «Συνθήκη για την Σταθερότητα, τον Συντονισμό και την Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση». Η νέα Συνθήκη έρχεται να αντικαταστήσει, ή όπως επίσημα λέγεται να «τροποποιήσει» την Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Βασίζεται στη Συμφωνία των Έξι Κατευθύνσεων για την οικονομική διακυβέρνηση στην ΟΝΕ, με βάση την οποία αφαιρούνται από τα κράτη μέλη και τα τελευταία δικαιώματα στην σύνταξη του εθνικού προϋπολογισμού τους, καθώς και στην εποπτεία της συνολικής οικονομικής πολιτικής τους, τα οποία μεταφέρονται στα κεντρικά όργανα της ευρωζώνης και της Ε.Ε.

Η νέα αυτή Συνθήκη αποτελείται επίσης από το αποκαλούμενο Ευρωπαϊκό Φρένο του Χρέους και από έναν αυτόματο μηχανισμό λιτότητας και περικοπών του προϋπολογισμού. Το «Ευρωπαϊκό Φρένο Χρέους» ουσιαστικά σημαίνει ότι τα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή τα κράτη - μέλη που υπογράφουν τη Συνθήκη, δεσμεύονται να διατηρούν έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό ή έναν προϋπολογισμό με πρωτογενή πλεονάσματα.

Για να τηρηθεί αυτός ο κανόνας, το πρωτογενές αποτέλεσμα του προϋπολογισμού δεν πρέπει να υπερβαίνει ένα πιθανό έλλειμμα της τάξης του 0,5% επί του ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμη βάση (Άρθρο 3, παρ. 1). Να θυμίσουμε εδώ ότι από την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ ότι βασικό κριτήριο για το έλλειμμα ήταν το 3% επί του ΑΕΠ. Τώρα γίνεται πιο αυστηρό.

Αν σκεφτούμε ότι για να τηρηθεί το αρχικό κριτήριο του Μάαστριχτ οδηγηθήκαμε στην έκρηξη της οριζόντιας λιτότητας και του χρέους (ιδιωτικού και δημόσιου) που ζουν σήμερα όλες οι χώρες του ευρώ, μηδεμιάς εξαιρουμένης, τότε δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι θα συμβεί με το νέο κριτήριο.

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι πρώτες χώρες που δημοσιονομικά παραβίασαν το κριτήριο του 3% για το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν η Γαλλία και η Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Και από τότε ούτε η μια ούτε η άλλη κατόρθωσαν να το κρατήσουν κάτω από το αρχικό κριτήριο. Σας λέει κάτι αυτό;

Πώς γίνεται να κρατήσει μια χώρα το κριτήριο στο 0,5%, όταν ούτε καν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν να το φτάσουν; Αν στην προσπάθεια να επιτευχθεί το κριτήριο του 3% οδήγησε την ευρωζώνη σε ιστορικό ρεκόρ ανεργίας που αισίως ξεπερνά κατά μέσο το 10% σύμφωνα με την Eurostat, τότε οι οριζόντιες βαθιές περικοπές και η λιτότητα που απαιτείται για το κριτήριο του 0,5% θα οδηγήσουν τουλάχιστον σε διπλάσια ανεργία.

Επίσης, η νέα Συνθήκη περιλαμβάνει όχι μόνο κανόνες για το «νέο χρέος», αλλά επίσης και ένα πολύ αυστηρό καθεστώς για την απομείωση του υπάρχοντος χρ