Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

Γεώργιος Ε. Σέκερης

Η ένταξη της Ελλάδας στην Κοινοτική Ευρώπη – αρχικά στην ΕΟΚ αρχικά και εν συνεχεία στην ΕΕ, υπήρξε η φυσική απόληξη ενός ευρωπαϊκού, διεθνοπολιτικού και πολιτισμικού, προσανατολισμού, που δρομολογήθηκε ενώ ακόμη το υπόδουλο Γένος έδινε τη μάχη για την απόσειση του οθωμανικού ζυγού και για τη συγκρότηση ενός σεβαστού ευρωπαϊκού κράτους. Ας μη λησμονούμε δε ότι ήδη πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ένας ηγέτης του αναστήματος του Ελευθερίου Βενιζέλου, εκφράζοντας ένα ευρύτερο εθνικό κλίμα, είχε ταχθεί ενθέρμως υπέρ της «Πανευρώπης» του Κουντενχόβε Καλέργκι. Ενώ, μεταπολεμικώς, η....
ελληνική κοινή γνώμη – με μόνη ουσιαστική εξαίρεση το εγκλωβισμένο σε ουτοπικές ιδεοληψίες και εθνικώς ολέθριες διεθνοπολιτικές δεσμεύσεις κομμουνιστικό κόμμα – προσέβλεψε ενθουσιωδώς στην ευρωπαϊκή μας προοπτική.

Ο καθόλα δικαιολογημένος, όμως, ευρωπαϊσμός μας αυτός δεν απαλλάσσει τους κυβερνώντες μας από τις βαρύτατες ευθύνες για την προχειρότητα και απρονοησία με τις οποίες μας ενέταξαν προ δεκαετίας στην ευρωζώνη και έκτοτε χειρίσθηκαν την εκεί παρουσία μας. Και συνακόλουθα για την δεινή θέση στην οποία έχουν περιαγάγει την πατρίδα μας.

Κατά το υπερεικοσαετές διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της εισόδου μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1979 και της προσχώρησής μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση το 2001, η χώρα διέθετε αντικειμενικώς άπλετα χρονικά, αλλά και πολιτικοοικονομικά περιθώρια, για να φέρει εις πέρας τις δομικές μεταρρυθμίσεις – διοικητικές κα στενότερα οικονομικές – οι οποίες θα της επέτρεπαν να καταστήσει την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος αφετηρία και μοχλό οικονομικού δυναμισμού. Αλλά και εν συνεχεία, ενόσω παρετείνετο, έστω και κατ’ επίφαση, η περίοδος των «παχιών αγελάδων» - ήτοι πριν εκδηλωθεί η διεθνής οικονομική λαίλαπα με τις ευρωπαϊκές προεκτάσεις της – δυνατότητα υπήρχε ακόμη να ληφθούν, με ανεκτό κοινωνικό κόστος, τα διαρθρωτικά μέτρα τα αναγκαία για την προσαρμογή της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο απαιτητικό, ανταγωνιστικό περιβάλλον της ΟΝΕ.

Η προσαρμογή αυτή επιχειρείται πλέον υπό το φάσμα της πτώχευσης και της εξόδου μας από την ευρωζώνη. Την αποπειράται δε ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα που δυστυχώς μάλλον πολιτική οπερέτα φέρνει στο νου παρά διακυβέρνηση τελευταίας ευκαιρίας. Ένας τεχνοκράτης πρωθυπουργός – αναμφίβολα καταξιωμένος στον διεθνή τραπεζικό χώρο, αλλά εμφανώς αμήχανος στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας – περιβάλλεται και ρυμουλκείται από έναν εσμό κομματανθρώπων, μόνο μέλημα των οποίων φαίνεται να είναι η μεγιστοποίηση των εκλογικών προοπτικών των ιδίων και των κομμάτων τους.

Κατά τα λοιπά, η δημόσια διοίκηση – η αναμόρφωση της οποίας είναι βασικό προαπαιτούμενο για την επιτυχή άσκηση της όποιας οικονομικής πολιτικής – συνεχώς αποσαθρώνεται. Τα δε συνεπαγόμενα «πολιτικό κόστος» μέτρα, δηλαδή όλα τα καίρια, παραπέμπονται στην κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές – οψέποτε διεξαχθούν