Η φάτσα της εξουσίας

Η αλήθεια είναι ότι μια εμμονή με τις προσόψεις την έχω. Χωρίς καθόλου να είμαι φυσιογνωμιστής, η πρώτη θέα ενός προσώπου μου προκαλεί σταθερές εντυπώσεις που σπάνια διαψεύδονται στην πορεία μιας γνωριμίας. Το πιθανότερο είναι να κάνω λάθος, να έχω λαβυρινθιαστεί σε καμιά αναχρονιστική προκατάληψη, κι έτσι να ολισθαίνω σε.....
αστοχίες. Άνθρωπος με πάθη είμαι, παρασύρομαι.

Ένα πρώτο τέτοιου είδους ρατσιστικό (όπως και να το κάνουμε) σκίρτημα είχα στα παιδικά μου χρόνια θωρώντας τη φιγούρα του Ίντι Αμίν Νταντά. Φοβόμουν, βράδυα πολλά, ότι θα βγει από τη μαύρη οθόνη της κλειστής μας τηλεόρασης όπου τον γνώρισα, και θα με έτρωγε. Ακόμη κι όταν μίλαγε στα Ηνωμένα Έθνη στην αγκαλιά αυτή της διεθνούς κοινότητας, δεν τον πήγαινα. Δικτάτορας της Ουγκάντα για δεκαετίες, πάνω μισό εκατομμύριο νεκροί στο διάβα του, διαπιστωμένα εν τέλει κανίβαλος, χάθηκε επιτέλους από τους εφιάλτες μου, ευτυχώς δίχως άλλες παρενέργειες. Εξάλλου πλέον οι σάρκες των λαών είναι λιγότερο γευστικές