Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ - Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως

Τὸ παρακάτω κείμενο δὲν εἶναι παραίνεση σύγχρονη γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη, «ὀργασμική» γιὰ τὴν κυβέρνηση, ἐπίσκεψη Ἐρντογάν! Εἶναι συμβουλὴ γιὰ τοὺς ἀποδομητὲς τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας, τοὺς κυριαρχουμένους ἀπὸ τὸ «σύνδρομο τοῦ σαλίγκαρου» καὶ τὸ «σύνδρομο τῆς ὀθωμανολαγνείας»!
«Καὶ ὑμῖν ἔστω τι τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς συγγενεῖς δρῶσιν, ὥστε ἀπάτη τε μὴ παράγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν δεομένοις τε ἐκ τοῦ εὐθέος μὴ ὑπουργεῖν. Ὁ γὰρ τὰς.....
μεταμελείας ἐκ τοῦ χαρίζεσθαι τοῖς ἐναντίοις λαμβάνων ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη», ποὺ ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς:
«καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς συγγενεῖς τους, ἃς εἶναι γιὰ σᾶς ἀπόδειξη ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ μὴν ὑποκύψετε στὶς ἐπιθυμίες τους, ὅταν εὐθέως σας παρακαλοῦν. Διότι ἐκεῖνος εἶναι πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ζωή του, ὅποιος, δηλαδή, μετανιώνει ἐλάχιστα γιὰ εὐεργεσίες ποὺ ἔκανε στοὺς ἐχθρούς του».
Ἡ κυβέρνηση σήμερα εὐεργετεῖ τὴν Τουρκία, στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική της, ὑποχωρεῖ στὶς προκλητικὲς ἀξιώσεις της, δέχεται τὶς παραβιάσεις τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἀνέχεται τὸ casus belli γιὰ τὴν νόμιμη ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων, ὅπως ὁρίζει τὸ διεθνὲς Δίκαιο, φοβᾶται καὶ ἀποφεύγει, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νὰ ξεχρεώση ἀμέσως καὶ γιὰ πάντα τὶς διακομματικὲς καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀτασθαλίες, σείοντας τὸ βάρος ἀπὸ τὶς πλάτες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς χώρας, πετρελαίου, φυσικοῦ ἀερίου, οὐρανίου, χρυσοῦ καὶ γενικὰ ὅλου τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας, ποὺ ἔχει, ὅμως, τὴν κατάρα νὰ ἔχη γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ἀνάξιους κυβερνῆτες!

Καὶ οἱ στρατιωτικοί μας; Ἡ λέξη «Στρατηγὸς» προσδιορίζει καὶ χαρακτηρίζει «τὸν ἄγοντα τὸν στρατό», δηλαδὴ «τὸν ἡγούμενο τοῦ στρατοῦ». Σήμερα οἱ Στρατηγοὶ πρέπει νὰ λέγωνται «στρατουραγοί», μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὶς Εἰδικὲς Δυνάμεις καὶ τοὺς καθημερινῶς περιπολοῦντες Ἀεροπόρους καὶ Ναυτικούς μας.
«Στρατουραγοί» εἶναι οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ ἀνέχονται νὰ κρίνωνται οἱ δάφνες τους ἀπὸ ἀστράτευτους προϊσταμένους, τοὺς ὁποίους χαιρετοῦν στρατιωτικὰ (sic)! Οἱ δάφνες λοιπόν, ὅταν προσφέρωνται σὲ ἀξιωματικοὺς καρριέρας ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, εἶναι, δυστυχῶς, μόνο γιὰ τὶς φακές. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι λέγονται «παλληκαράκια τῆς φακῆς», ὅπως στὴν κωμωδία τοῦ Μολιέρου «Miles gloriosus»!
Αὐτοὶ ποὺ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, ὁδηγοῦν κάποιες φορὲς καὶ ἥρωες, ποὺ ἔχουν ὑπὸ τὶς διαταγές τους, στὴν ἧττα ἢ στὸν θάνατο! Τὰ Ἴμια εἶναι μία θλιβερὴ τέτοια περίπτωση! Οἱ στρατουραγοί, ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς οὐρᾶς τοῦ Ἐπιτελείου, ἔδιναν διαταγὲς στοὺς ἥρωες τῆς πρώτης γραμμῆς πῶς νὰ πᾶνε στὸν θάνατο, δεχόμενοι διαταγὲς ἀπὸ ἀνίκανους πολιτικούς, ποὺ τοὺς εἶχαν προσφέρει «δάφνες γιὰ τὶς φακές». Καὶ ὅπως προέκυψε ἀπὸ σύγχρονες ἔρευνες, ποὺ ἔγιναν γνωστὲς ἀπὸ μεγάλης ἐμβέλειας τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, τὸ ἐπιτελεῖο εἶχε εἰδοποιηθῆ γιὰ τὸ πόσοι τοῦρκοι ἦσαν στὴν μικρὴ Ἴ