Η κακοήθεια της ελληνικής καθεστωτικής βλακείας

Στην Ελλάδα, προσλαμβάνουν τα φαινόμενα της πολιτικής και ακαδημαϊκής κενότητας, καταθλιπτική και βλακώδη μορφή. Αυτό συμβαίνει διότι αποσπάται η Ελλάδα από το καπιταλιστικό όλο (από το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό πλέγμα, γρανάζι του οποίου αποτελεί) και εξετάζεται σαν ανεξάρτητο και αυτόνομο τεμάχιο.

Αυτή η αποκοπή ενός γραναζιού από την παγκόσμια και ιδιαίτερα από την ευρωπαϊκή καπιταλιστική μηχανή, βολεύει την μικροπολιτική των κομμάτων και ιδιαίτερα τους μηχανισμούς ΑΠΑΤΗΣ του καθεστώτος: τους «νταβάδες», τα μίσθαρνα δημοσιογραφικά και....
ακαδημαϊκά τους όργανα.

Γι αυτό όλα τα όργανα του καθεστώτος, κόμματα, ΜΜΕ και ποικίλα ιερατεία, περιορίζονται μόνο στις αυλακιές του χωραφιού Ελλάδα και δεν βλέπουν όλο το οικόπεδο του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μέρος του οποίου και μάλιστα πολύ ασθενικό, είναι η Ελλάδα.

Το κακό είναι ότι η αφηνιασμένη προπαγανδιστική κατήχηση του καθεστώτος έχει μολύνει τόσο την πολιτική σκέψη, ώστε πολλοί να σκέφτονται με το στενόμυαλο μικροπολιτικό πήχη των κομματικών, δημοσιογραφικών και ακαδημαϊκών ιερατείων.

Συνέπεια όλων αυτών είναι τούτη: Η βλακεία εδώ να ξεπετιέται ορμητικά από όλες τις πλευρές, και μέσω αυτής, τα ποικίλα και πολύχρωμα επιτελεία και ιερατεία του καθεστώτος να κατασκευάζουν νέες ΑΠΑΤΕΣ, να αναπαλαιώνουν τις παλιές και να πουλούν το σάπιο με νέες ετικέτες, με νέες μπογιές, με νέες επιμιξίες προσώπων και χρωμάτων.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση κατάρρευσης και η ορατή, δια γυμνού οφθαλμού πλέον, χρεοκοπία της χώρας μας, προσδίδει πιο δραματική μορφή στη βλακεία και στην καθεστωτική παραφιλολογία της αχαλίνωτης απάτης.

Το κεντρικό, π.χ., σλόγκαν γύρω από το δράμα της χρεοκοπίας μας ανάγεται στο χρέος και στις κακές διαχειριστικές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων.

Φταίει, λοιπόν το χρέος και οι κακές κυβερνήσεις (θα δούμε παρακάτω ότι αυτή η βλακεία εκτροχιάζεται εντελώς)!!!

Η δραματικά μυωπική αυτή αντίληψη, η οποία δαιμονοποιεί, απλώς, το ελληνικό χρέος και τις «κακές» κυβερνήσεις, δεν θέτει καν δύο απλά ερωτήματα:

α). Χρέη και μάλιστα πιο θεόρατα έχουν πολλές καπιταλιστικές χώρες, με πρώτη τις ΗΠΑ. Γιατί δαιμονοποιείται μόνο το ελληνικό χρέος, σαν η αιτία του δράματος της πτώχευσης;

β). Σήμερα οδεύουν πολλές χώρες της ΕΕ προς την πτώχευση (ουσιαστικά έχει συντελεστεί σε πολλές) και απειλούνται και οι ισχυρές. Γιατί για αυτές δεν δαιμονοποιούνται οι κυβερνήσεις, γιατί σε αυτές οι κυβερνήσεις και οι διαχειριστικές πρακτικές δεν είναι «κακές» και «καταστροφικές»;

Τα απλά αυτά ερωτήματα δεν τίθενται διότι γκρεμίζουν το μύθο: αποδεικνύουν, δηλαδή, ότι η κρίση κατάρρευσης του συστήματος, ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ΔΕΝ οφείλεται σε διαχειριστικές πολιτικές, στα διογκωμένα χρέη και στις «κακές» κυβερνήσεις, αλλά είναι ΔΟΜΙΚΗ (το αναπτύξαμε στο προηγούμενο κείμενο).

Αλλά αυτό που θέλουν να αποφύγουν όλα τα Μαντεία του καθεστώτος