Η καθεστωτική βλακεία σε παράκρουση

ΟΤΑΝ οι αρχαίοι έλεγαν ότι ο Δίας, αν θέλει κάποιον να καταστρέψει, του αφαιρεί πρώτα το λογικό, συνοψίζανε με δεισιδαιμονική μορφή βαθιές ιστορικές παρατηρήσεις.

Όταν ο Γκαίτε μιλάει για λογικό που γίνεται μωρία, ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα ενός απρόσωπου Δία της ιστορικής διαλεκτικής που στερεί από λογική τους ξοφλημένους πολιτικούς και τους καταδικάζει σε....
κάθε λογής λάθη, ηλιθιότητες και κακοτυχίες…

ΟΤΑΝ η λαϊκή οργή αρχίζει να ξεχύνεται, σαν ορμητικός χείμαρρος, τότε και οι «λογικοί» του καθεστώτος μωραίνουν, και οι «έξυπνοι» πολιτικοί του διπλωμάτες καταλαμβάνονται από το «αμόκ» της ανοησίας…

Φανταστείτε το τι γίνεται στο παρασιτικό σώμα των ηλιθίων του καθεστώτος και ιδιαίτερα στα ανδρείκελα των μαφιών του χρήματος τα οποία εκτελούν εντολές με το μυαλό, εντελώς, ακούνητο: Εδώ η μωρία και η απάτη παίρνουν μορφές παράνοιας.

Οι σημερινές αστραπές και βροντές της λαϊκής αγανάκτησης δεν βγάζουν μόνο στην επιφάνεια την παρασιτική αποσύνθεση του κυβερνητικού και κομματικού οικοδομήματος, αλλά και τον «αυτοματισμό» της φρενοβλαβούς μωρίας των ανδρεικέλων, όλων των πολιτικών και δημοσιογραφικών κομπογιαννιτών, των «λαγών» και των ποικίλων κλόουν του καθεστώτος.

Μένει κανείς εμβρόντητος από το μέγεθος της πολιτικής και ηθικής μηδαμινότητας, αλλά και ηλιθιότητας τόσο της κυβερνητικής λεπρής καμαρίλας, όσο και εκείνων των πολύχρωμων πολιτικών παρασίτων και «ειδώλων» του συστήματος.

Στο πρόσωπο του πρωθυπουργού συμπυκνώνονται, σαν συνισταμένη, και αποτυπώνονται καθαρά ΟΧΙ μόνο το αδίστακτο και θηριώδες πολιτικό ψεύδος, όχι μόνο η φρενοβλαβής αυθάδεια της απάτης, όχι μόνο οι μύθοι της δωσίλογης υποτέλειας στα αρπακτικά των μαφιών του χρήματος, ΑΛΛΑ και η απέραντη, παράφορη βλακεία.. .

Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος από τον ΓΑΠ για να εκφράσει, σήμερα, την παρακμή, τη σήψη και το δωσιλογισμό του καθεστώτος ΣΥΝΟΛΙΚΑ, την ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας, του ψεύδους και της τυποποιημένης ανοησίας

Στο πρόσωπο του Γιωργάκη διαθλάστηκε ο κυρίαρχος καθεστωτικός λόγος, ο γλοιώδης παρασιτισμός αυτού του κόσμου, η φρίκη της βλακείας, αλλά και το τέλμα, καθώς και η ΥΠΝΩΣΗ ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα που η κοινωνία αρχίζει να οργίζεται, ο λαός να κινείται και να εκδηλώνει στο δρόμο την αγανάκτησή του, οι παλιές σχέσεις κοινωνίας - λαού με την εξουσία ανατρέπονται και η καθεστωτική βλακεία δεν γίνεται απλώς πιο ευδιάκριτη, αλλά απαστράπτουσα…

Το κίνημα της λαϊκής οργής στις Πλατείες και οι εκρηκτικές διεργασίες της εξέλιξής του προκαλούν νευρικούς παροξυσμούς σε όλο το καθεστωτικό οικοδόμημα: Παροξυσμοί που βγάζουν στον αφρό τη δολιότητα, αλλά και την αβυσσαλέα ανοησία των πολιτικών και δημοσιογραφικών ανδρεικέλων και όλων των ποντικιών του καθεστώτος.

Ο ΓΑΠ, παραμιλά ασυνάρτητα παπαγαλίζοντας τα ιδεολογικά κλισέ που του έχουν πει: Την κατάργ