Η κρίση ως ευκαιρία.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΓΟΥΡΙΔΗ
Ρωτώντας ανήσυχος γνωστή μου ελληνοαμερικάνα δημοσιογράφο από την Ουάσιγκτον για την κρίση χρέους που σωβεί στις ΗΠΑ και κατά πόσο οι Ρεπουμπλικάνοι θα συναινέσουν ώστε ο πρόεδρος Ομπάμα να μπορέσει να αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 2,4 τρις δολ. γελώντας μου είπε: «Bullshit boy αυτό το παιγνίδι φόβου παίζουν επικοινωνιακά όποτε θέλουν να μειώσουν τις δημόσιες κοινωνικές παροχές και τους μισθούς στους πραγματικά εργαζόμενους. Εξαιρούνται φυσικά αυτοί που......
εργάζονται στο χρηματοπιστωτικό τομέα που συμπληρώνουν την χασούρα πολλαπλά με bonus».

Πριν «αλέκτωρ φωνήσαι τρίς» η συμβιβαστική πρόταση ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους ήταν η μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1 τρις δολ. σε βάθος ενός χρόνου και σύσταση επιτροπής από τα νομοθετικά σώματα για εξέταση περικοπών άλλου ενός τρις δολ. σε βάθος τριετίας.

Το περιοδικό FORTUNE στον απολογισμό για τα κέρδη των επιχειρήσεων το 2010 έγραφε πως στην Αγγλία οι επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 14 δις λίρες Αγγλίας ενώ τα εισοδήματα από μισθωτές εργασίες μειώθηκαν κατά 2 δις.

Σε άρθρο τους οι FINANCIAL TIMES έγραφαν ότι σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήτοι 2008-2010, ο αριθμός των εκατομμυριούχων στις ΗΠΑ αυξήθηκε από 2,7 εκατομμύρια σε 3,4 και στην ΕΕ από 2,6 εκατομμύρια σε 3,1.

Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν ο επικεφαλής της BARCLAY’s Bob Demond έλαβε το 2010 πλέον του μισθού του bonus 6,5 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας.

Φαίνεται πως το υπάρχον οικονομικό σύστημα όταν βρίσκεται σε ανισορροπία βοηθά αυτούς που έχουν την κρίσιμη οικονομική μάζα να την πολλαπλασιάζουν με γεωμετρική πρόοδο. Με απλά λόγια σε κρίση ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος.

Μπορεί η καγκελάριος κα. Μέρκελ να κάνει τη σκληρή, περισσότερο για ενδο-γερμανική πολιτική εκμετάλλευση, αλλά και η Γερμανία ωφελείται από την κρίση χρέους των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Αναρωτηθείτε δύο πράγματα

Πρώτον: Το επιτόκιο δανεισμού των τραπεζών από την ΕΚΤ θα ήταν 1% πριν λίγο 1,25% και τώρα 1,50% αν δεν υπήρχε η κρίση; Μόνο οι Ελληνικές, Πορτογαλικές και Ιρλανδικές Τράπεζες δανείζονται με αυτό το χαμηλό επιτόκιο δεν δανείζονται και οι τραπεζικοί κολοσσοί της Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ και μέσω αυτής της διαύλου τροφοδοτούν με φτηνά κεφάλαια τις εξαγωγικές τους επιχειρήσεις;
Δεύτερον: Θα μπορούσαν οι Γερμανοί πολιτικοί αν δεν επικαλούντο την οικονομική κρίση να επιβάλλουν μακροχρόνια περιοριστική εισοδηματική πολιτική που απογείωσε τις εξαγωγές της Γερμανίας αλλά οδηγεί τους Γερμανούς πολίτες σε στέρηση κατανάλωσης και βυθίζει σε απόγνωση της χώρες της Νότιας Ευρώπης που ζούν κυρίως από τον τουρισμό ;

Το περιοδικό ECONOMIST έγραφε ότι εντός του 2010 στη Γερμανία σε αύξηση κερδών των επιχειρήσεων κατά 113 δις ευρώ αναλογεί μια αύξηση μισθών κατά 36 δις. Πάλι καλά, αλλού είχαμε μειώσεις.
Μετά από όλα όσα σταχυολόγησα από διεθνείς πηγές για να γίνει η κρίση ευκαιρία μόνο