Η μεγάλη απάτη της πολιτικής ειδωλολατρίας

Οι μυθικές έννοιες είναι ο λόγος της παραποίησης και της απάτης.

Μία από τις κυρίαρχες συνιστώσες της καθεστωτικής γλώσσας είναι ο φετιχισμός των ατόμων.

Όπως ο φετιχισμός του εμπορεύματος, έτσι και ο φετιχισμός των προσώπων αλλοιώνει και παραποιεί την πραγματικότητα, δίνοντας στα πρόσωπα «μαγικές ιδιότητες», δηλαδή τα δαιμονοποιεί.

Ο φετιχισμός των πραγμάτων και των......
προσώπων είναι η μυθική γλώσσα της ακραίας ειδωλολατρίας, μια γλώσσα δόλιας παραποίησης και ύπουλης εξαπάτησης.

Μια γλώσσα που εξανεμίζει την Ιστορία, παρακάμπτει τους κοινωνικούς καθορισμούς, εξατμίζει και αποκρύπτει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών σχέσεων, καταστρέφει τις ιδεολογικές οριοθετήσεις και μεταθέτει τις ευθύνες στα «αποστειρωμένα» πρόσωπα…

Με δύο λόγια ο φετιχισμός των προσώπων ξεριζώνει την προσωπικότητα από το χώρο και το χρόνο, δηλαδή από την Κοινωνία, την Ιστορία, και την Πολιτική, μετατρέποντάς την σε μια ηθική αφαίρεση…

Ο φετιχισμός των πραγμάτων και των προσώπων είναι η ειδωλολατρική φιλοσοφία του καπιταλισμού. Αυτή η «φιλοσοφία»,σήμερα, παίρνει τις νοσηρές και μοχθηρές μορφές της νεοταξικής ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ: Της κατάργησης κάθε συλλογικού «εγώ», κάθε συλλογικού «ιστού» Ιδεών, κάθε «περιεχομένου» Κοινωνικής και Ιστορικής συγκρότησης…

Την κατάργηση της Ιστορίας, της Κοινωνίας και των Ιδεών (ιδεολογιών) δεν έχει ανακηρύξει η Νέα Τάξη;

Αυτό το προωθεί μέσα από την ακραία καπιταλιστική λογική τού φετιχισμού των πραγμάτων, των ιδεών και των ανθρώπων, μέσα από τη φρενοβλαβή ειδωλολατρία των συμβόλων της αγοράς και των εμπορευμάτων της αγοράς: Και των ανθρώπων-εμπορευμάτων…

Έτσι με αυτό το τέχνασμα του φετιχισμού εμφανίζονται τα κόμματα σαν αυθύπαρκτες οντότητες, σαν αθροίσματα «καλών» και «κακών» και ΟΧΙ σαν συνθετικά σύνολα που εκφράζουν συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα, σαν διαλεκτικά «εξαρτήματα» συγκεκριμένων οικονομικών, ιστορικών και ιδεολογικών δομών εξουσίας…

Το τέχνασμα του φετιχισμού των προσώπων λειτουργεί πολυεδρικά και προς πάσα κατεύθυνση: Λειτουργεί σαν «εμβόλιο» ανοσοποιητικό για το καθεστώς, αλλά και σαν «εμβόλιο» κατασκευής ποικίλων καθεστωτικών ειδώλων .

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τα γνωστά και ποικίλα κλισέ της σκανδαλολογίας και του «καθαρτήριου» καθεστωτικού λόγου.

Ο φετιχισμός εδώ εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους», στους «κλέφτες» κ.λπ και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.

Η γλώσσα της σκανδαλολογίας ομολογεί κάποια τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα.

Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικε