Η Μία και Μοναδική Σωτηρία

Απόστολος Πιερρής

Σβυσμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ τη Χώρα.
…
Απάνου από τα’ απόσταχτα, άναψε, ώ φλόγα, λάμψε.
…
Από ποιο στόμα ή από ποιό χάος θα χυθεί; Δεν ξέρω.
…
Δεν ξέρω. Ψέρω πως θα ρθή, και με το.....
πέρασμά της,
μέγα και θείο και μυστικό και αξήγητο, θα σκύψουν
οι κορφές όλες, οι φωτιές θα ξαναδώσουν όλες.
Κ. Παλαμάς, Πρόλογος, Η Φλογέρα του Βασιλιά.

Έχω πει πολλές φορές ότι δεν απευθύνομαι στο Καθεστώς Σύστημα της χώρας. Η Κοινωνία έχει διαρρήξει από πολλού τις συστατικές σχέσεις προς το Κράτος – γιατί το Κράτος είναι όργανο του Καθεστώτος Κατοχής. Το περιφραγμένο και πραιτωριοκρατούμενο «Κοινοβούλιο» της χώρας, όπου οι Κυβερνήσεις του Καθεστώτος βυσσοδομούν με την αισχρή ανικανότητά τους κατά της κοινωνίας και της χώρας, είναι η εύγλωττη εικόνα της Κατοχής.
Όχι μόνο δεν απευθυνόμαστε η Κοινωνία των Δημιουργών στο Καθεστώς Σύστημα. Αλλά πλέον το αποπτύουμε μετά βδελυγμίας. Όποιοι πια συμμετέχουν σε αυτό το εξάμβλωμα είναι υπόλογοι απέναντι της ιστορίας και θα λογοδοτήσουν.
Το Καθεστώς Σύστημα του ΝεοΕλληνισμού πορευθηκε και πορεύεται με μια βδελυρή αρχή: την Κουτοπονηριά. Την βλέπουμε στην επαίσχυντη θριάμβευσή της τις μέρες αυτές της έσχατης κρίσης. Η αρνητική ουσία της Κουτοπονηριάς είναι η άλογη πεποίθηση των υστερημένων ότι μπορούν να κοροιδεύουν την πραγματικότητα. Το ΝεοΕλληνικό Κατεστημένο είναι Σύστημα Κουτοπονηριάς. Αλλά όσο και να θωρακιστεί ένα τέτοιο σύστημα στο τέλος καταρρέει εσωτερικά γιατι η ολοκληρωτική κουτοπονηριά δεν αφήνει καμμία διέξοδο στην σοφία, ακόμη και όταν την έχει απόλυτη ανάγκη. Η κουτοπονηριά είναι ο πιθηκισμός της φρόνησης, και πώς να την αντέξει; Αλλά το Ον παντού και πάντα εκμηδενίζει το Μη Ον, και η σοφή γνώση εκθέτει και γελοιοποιεί αναποδράστως την απάτη. Οι θεόσταλτες κρίσεις είναι ο τρόπος που η κοσμική τάξη αυτομάτως αποκαθιστά κάθε παραχάραξή της στην δέουσα διάρθρωση. Και για αυτό η αηδία των δημιουργών για τα καμώματα του καθεστώτος Κατοχης της χώρας γίνεται θυμηδία και καγχασμός για τα αναπόφευκτα σοβαροφανή καραγκιοζιλίκια του.
Μερικές φορές στη ζωή των ατόμων και των κοινωνιών φθάνει ένα σημείο όπου δεν πάει άλλο. Η πορεία είναι λάθος και συσσωρεύει αποτυχία πάνω στην αποτυχία. Όσο προσπαθείς να διορθώσεις κάτι, τόσο χειρότερο γίνεται αυτό ενώ ταυτόχρονα χειροτερεύουν και όλα τα άλλα. Σαν πολυμεταστατικός καρκίνος και σαν Λερναία Ύδρα κάθε φαινόμενη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα επιδεινώνει την κατάσταση. Οι αλληλεπιδράσεις των παραγόντων έχουν μπει σε φαύλο κύκλο και οι ποικίλες εξελίξεις συναποτελούν μια δίνη, μια καταβόθρα, το Maelstrom της ατομικής ή εθνικής ιστορίας.
Δύο πράγματα μπορούν να συμβούν τότε. Είτε το ατομικό ή κοινωνικό σώμα δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει την τερματική εμπλοκή και αφήνεται στη ροή του κοσμικού γίγνεσθαι – πεθαίνει σαν ανεξάρτητη οντότητα και γίνεται κατάλληλο λίπασμα για την ισχυρότερη γειτονική του δυναμική. Είτε βρίσκει τα τελευταία