Η Μοναδική Οδός Σωτηρίας της Κοινωνίας και της Χώρας

Απόστολος Πιερρής
Το Καθεστώς είναι γελοίο πια όπως σφαδάζει προσπαθώντας να βρει μια λύση σε ένα άλυτο πρόβλημα – κάτι αδύνατο. Συνετρίβη πάνω στο βράχο της πραγματικότητας. Όλα τα κόλπα της Φαυλοκρατίας και οι κουτοπονηριές της Αναξιοκρατίας δεν μπορούν να το βοηθήσουν. Το πρόβλημα είναι απλό. Πώς να λειτουργήσει αποδοτικά ένα άχρηστο σύστημα με άχρηστες ηγετικές ομάδες. Η εξίσωση δεν έχει πραγματική λύση.
Η φανταστική λύση που είχε μέχρι τώρα ήταν να αντικαθιστά την αναπόφευκτη συστημική δυσλειτουργία του με........
απόλυτη εξάρτηση και ποταπή υποτέλεια έξω: ήταν και δούλος και πίθηκος. Στην Μεταπολίτευση η εξάρτηση πήρε και την μορφή του φθηνού χρήματος: πακέτα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εύκολος δανεισμός λόγω Ευρώ. Το πάρτι αυτό της χθεσινής νύχτας δημιούργησε τεράστιο νοσηρό πλούτο στους ολίγους διαπλεκόμενους και τεχνητή ευμάρεια σε ευρέα κοινωνικά στρώματα. Αλλά ήρθε η αυγή, ξημέρωσε η επόμενη μέρα, και η φούσκα έσκασε. Η κοινωνία των δημιουργών θα κατέβει πολλά επίπεδα από την ευημερία στην ανέχεια μέχρι να ισορροπήσει στην πραγματική παραγωγική δυναμική της χώρας, όπως την κατήντησε το Καθεστώς του Δοσιλογισμού και της Υποτέλειας. Το ζήτημα είναι αν θα μεινουμε για μια γενιά τουλάχιστον καθηλωμένοι εκεί χάνοντας οριστικά και την ανεξαρτησία μας ή αν θα κανουμε Νέα Αρχή δυναμικής ανόδου. Και δεν θα διεγερθούμε στην επανάστασή μας για την αναγέννηση της πατρίδας μας αν αφήσουμε αυτούς που κέρδισαν από το στημένο παιχνίδι αυτού του οργανωμένου εθνικού εγκλήματος που ήταν η είσοδός μας στην ΟΝΕ, χωρίς να τους κάνουμε να ξεράσουν αυτά που έφαγαν.
Δεν θα κάνουμε το λάθος να πάρουμε το ζήτημα σαν αντίθεση πλουσίων και φτωχών, εχόντων και μη εχόντων. Η ανίκανη ολιγαρχία θα ήθελε να κάνουμε αυτό το λάθος εμείς όλοι οι Δημιουργοί της αξίας. Αλλά όποιος αξίζει ξέρει ότι το θέμα δεν είναι εκεί. Δημιουργοί είναι όσοι μπορούν να παράγουν αξία, δηλαδή χρησιμότητα, μικροκαλλιεργητές και γαιοκτήμονες, εργάτες του μόχθου και επενδυτές κεφαλαίου ή γνώσης, τεχνίτες και τεχνουργοί και καλλιτέχνες, άνθρωποι του χεριού και άνθρωποι του μυαλού, υπάλληλοι και έμποροι, λειτουργοί της ειρήνης και λειτουργοί του πολέμου, αθλητές του πνεύματος και αθλητές του σώματος. Η διαφορά που χωρίζει τη χώρα μας σήμερα δεν είναι κοινωνική ούτε περιουσιακή. Είναι η διαφορά μεταξύ των Χρησίμων και των Αχρήστων, μεταξύ των Δημιουργών και των Αναξίων, μεταξύ της Κοινωνίας και του Καθεστώτος.
Και λέω στο κομμάτι της Κοινωνίας που συνεργάστηκε με το Καθεστώς ενώ το περιφρονούσε. Στον οικογενειάρχη που ατιμωνόταν ζητώντας να διοριστεί το παιδί του στο Δημόσιο, γιατί εκτός της μαφιόζικης προστασίας του Καθεστώτος ο νέος θα μαράζωνε. Στον επιχειρηματία που προσπαθούσε όσο ήταν δυνατόν να μην ενοχλεί το Σύστημα και αναγκαζόταν να δέχεται τους εκβιασμούς του γιατί ήξερε ότι οι ανίκανες και διεφθαρμένες ηγετικές ομάδες ήταν φθονερές και μνησίκακες. Στον αγρότη που κατέστρεφε το βιός του (δένδρα και καλλιέργειες και καΐκια και εργαλεία) και δεχόταν τις επιδοτήσεις