Η ώρα της εκδίκησης ... ή μήπως όχι;

Ο θυμωμένος και ταλαίπωρος λαός περιμένει στη γωνία, έτοιμος να πάρει την εκδίκησή του και να τιμωρήσει όλους αυτούς που πιστεύει ότι έχουν την ευθύνη για τη σημερινή κόλαση που ζούμε… Αυτό, καλώς ή κακώς, είναι το συναίσθημα που σήμερα κυριαρχεί στους πολίτες αυτής της χώρας, όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, αυτό το κλίμα υπερκαλύπτει
κάθε άλλη συζήτηση για την ....
προοπτική της πατρίδας μας, μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου.

Σήμερα, παρά ποτέ, είναι ανάγκη που γίνεται ιστορία (όπως τραγουδούσε και ο μεγάλος έλληνας Δ. Μητροπάνος) να ισορροπήσουμε τη σκέψη μας ανάμεσα στη λογική και στο θυμικό, να αναλάβουμε, ως λαός και πολίτες, την τεράστια ατομική ευθύνη που μας αναλογεί για το μέλλον της πατρίδας μας. Ευθύνη που δυστυχώς, μετά την μεταπολίτευση, ουδέποτε αναλάβαμε στο βαθμό που έπρεπε, γι’ αυτό γέμισε ο τόπος από «κουλο-κωψο-χέρηδες», γι΄αυτό πάντα έφταιγε κάποιος άλλος, όχι όμως εμείς… Ο διαχωρισμός του λαού, μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», ως δήθεν ιδεολογική επιλογή που θα κατευθύνει τη ψήφο μας είναι εθνικά επικίνδυνος και αυξάνει τη προφανή σύγχυση που επικρατεί. Αυτοί δε που επιμένουν στο τεχνητό αυτό δίλημμα, αναλαμβάνουν μεγάλο βάρος των αυριανών εξελίξεων… Η μεγαλύτερη σήμερα προσφορά των κομμάτων, που επιδιώκουν τη ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογές, θα είναι η δημιουργία ενός προεκλογικού πλαισίου που θα επιτρέψει την καθαρή συζήτηση για την προοπτική της χώρας και θα συμβάλλει στην αποσαφήνιση των επί μέρους θέσεων-προτάσεων που μπορούν να μας βγάλουν γρηγορότερα από το μαρτύριο «της σταγόνας», που ζούμε την τελευταία διετία. Μόνο τότε από «τιμωροί» θα ξαναγίνουμε πολίτες και θα μπορέσουμε να πάρουμε την τύχη της πατρίδας στα χέρια μας.

Η πατρίδα που ξέραμε έχει ήδη τελειώσει… πρέπει να τη χτίσουμε από την αρχή, με καρδιά, ψυχή και λογική. Η Ελλάδα μας θέλει νέο Σύνταγμα και νέους θεσμούς. Για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει να τα αλλάξουμε όλα και πρωτίστως πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, πολίτες και πολιτικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί… Πρέπει να ξεφύγουμε από τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης που ευνοούσε την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας, που έβαζε μπροστά το κομματικό από το εθνικό συμφέρον, που δημιουργούσε αντιθέσεις και ψευτοδιλήμματα…, κοινώς να επικρατήσει λογική και εθνική ενότητα. Αν σήμερα δεν ενώσουμε και πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις μας, αν δεν συγκροτήσουμε εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αν δεν ονειρευτούμε και πάψουμε να ελπίζουμε, τότε η πατρίδα θα καεί και εμείς θα ψάχνουμε ακόμη σωτήρες. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών. Πώς και ποιος μπορεί να το κάνει αυτό???? Θα αποκτήσει ο τόπος κυβέρνηση ή θα περιέλθει, στο όνομα της τιμωρίας-εκδίκησης, σε βαθύτερη κρίση και περιπέτεια????? Θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας ή θα τις φορτώσουμε στο έτσι και αλλιώς ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα????? Θα διώξουμε αυτούς που έκαναν την πολιτική επάγγελμα, επιλέγοντας πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας ή θα αλλάξουμε απλώς τη σειρά επανεκλογής τους???? Θα ζητήσο