Η Οργή

Το αίσθημα της οργής των πολιτών μνημονεύεται συχνά από τους σχολιαστές που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στην Ελλάδα σήμερα. Ίσως θα πρέπει να εντρυφήσει κανείς λίγο περισσότερο σε αυτήν την έννοια, εντοπίζοντας ποιοι είναι οι οργισμένοι, εναντίον ποιών και γιατί. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μια και θα μας έβαζε στο δρόμο να σκεφτούμε περισσότερο τις συνέπειες από μια έκρηξη οργής σε.....
μια κοινωνία σαν την Ελληνική.

Αν το μέσο κοινωνικό άτομο μπορούσε να ψάξει για τους λόγους που είναι οργισμένο θα ανακαλύπτει ίσως το ίδιο αλλά και οι παρατηρητές του, που προσπαθούν να αξιολογήσουν αυτή την οργή, τις πιθανές συνέπειες της. Κάνοντας μια απλή θεώρηση της κατάστασης μπορούμε γι αυτό το αντικείμενο να διακρίνουμε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής δομής όπου η δυσμενής πραγματικότητα προκαλεί αισθήματα οργής αναμεμιγμένα με άλλα όπως ο φόβος, ο τρόμος και η απελπισία.

Ας αρχίσουμε με το τι συμβαίνει κοντά στο άτομο, την οικογένεια και το στενό του περιβάλλον. Βλέπουμε εύκολα την απαξίωση αυτού του επιπέδου σαν παραδοσιακό θεμέλιο για την συνοχή του κοινωνικού ιστού. Το άτομο ψάχνει για φταίχτες και η οργή του εστιάζεται στους φορείς του αδίστακτου καταναλωτισμού αλλά κυρίως τα κάθε μορφής μέσα ενημέρωσης που πρόβαλλαν αυτό τον τρόπο ζωής πέρα από τις βιοποριστικές του δυνατότητες. Τώρα αρχίζει να βλέπει το χειρίστης ποιότητας όραμα που κτίστηκε από τα ΜΜΕ και που έμαθε να προσδοκά. Και η οργή γίνεται εντονότερη και ποιο σύνθετη γιατί πέρα από το ρόλο των σειρήνων είναι ίσως ο ίδιος ο κυριότερος φταίχτης γιατί παρέσυρε την οικογένεια του και τους φίλους του.

Ας προχωρήσουμε όμως στο επόμενο επίπεδο που είναι η εκκλησία και η δημοτική αρχή. Στην πρώτη διακρίνει κάνεις την θλιβερή αποξένωση της από το κοινωνικό σώμα που βιώνει το μαρτύριο του στις παρούσες συνθήκες. Είναι προφανής η έλλειψη εμπιστοσύνης των νέων απέναντι σε αυτό το θεσμό ιδιαίτερα στον ηθικοπλαστικό του ρόλο. . Αντί της κύριας αποστολής του που είναι η ηθικής ανάταση των ατόμων καταφεύγει συχνά σε ψευτοπολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτή η εικόνα σε σχέση με το δυναμικό του θεσμού να δραστηριοποιηθεί και να συμμετάσχει στο ηγετικό δυναμικό της χώρας, όπως έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του έθνους, γεννά μια βαθειά υποβόσκουσα οργή που θα ενωθεί με όλες τις άλλες εκφράσεις της όταν έρθει η ώρα.

Για την δημοτική του αρχή τα πράγματα είναι ποιο ξεκάθαρα και τα αισθήματα εντονότερα. Η προκλητικά περιφρονητική συμπεριφορά των δημοσίων αρχόντων, ενώ έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια που η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού, προκαλεί αηδία και κατάθλιψη που οδηγούν σε αισθήματα οργής. Ο πολίτης βλέπει ότι παρ όλες της συνέπειες του καταστροφικού έργου της η δημοτική αρχή όχι μόνον δεν κάνει προσπάθειες αυτοκάθαρσης αλλά συνεχίζει να δρα με τον ίδιο τρόπο σαν να μην συνέβη τίποτα. Και εδώ το συναίσθημα προσωπικής ευθύνης κάνει το αίσθημα της οργής εντονότερο. Αντιλαμβάνεται ότι από αυτό το μικροκλίμα της πολιτικής ζωής ά