Η πανώλη του λαϊκισμού

Στο κύριο άρθρο της, η Εστία της 4ης Φεβρουαρίου 2012 έγραφε τα ακόλουθα, τα οποία προσυπογράφω και επαυξάνω:

“Η δεινή κατάστασις στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία είναι αποτέλεσμα του λαϊκισμού. Το ότι δεν έχει κατορθώσει να απεμπλακεί από την κατάσταση αυτή ώστε να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης, είναι και αυτό αποτέλεσμα του λαϊκισμού. Η δε........
αδυναμία να ληφθούν έστω και τώρα τα μέτρα εκείνα που είναι απαραίτητα για να ανακάμψει η οικονομία, είναι και αυτή προϊόν του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός έχει καθηλώσει τα πάντα στον τόπο μας και δεν αφήνει τίποτα να προχωρήσει.

“Σήμερα οι διάφοροι λαϊκιστές αρέσκονται να αποδίδουν ευθύνες στους πολιτικούς και στις κυβερνήσεις του παρελθόντος, που δεν είχαν το θάρρος να αψηφίσουν το πολιτικό κόστος και να λάβουν τα μέτρα που έπρεπε, ώστε να αποφευχθή η υπερχρέωση της χώρας που οδήγησε στην πτώχευση. Όμως την ίδια στιγμή, με την στάση τους παρεμποδίζουν την λήψη των μέτρων που απαιτούνται για να εξέλθη ο τόπος από την παρούσα κρίση. Αυτή είναι η αποθέωση και εν τέλει ο θρίαμβος του λαϊκισμού. Είναι τόσο αδίστακτοι οι λαϊκιστές, ώστε επιρρίπτουν ευθύνες για όσα δεν έγιναν, αλλά παράλληλα παρεμποδίζουν οι ίδιοι την πραγματοποίησή τους τώρα.

“Ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ασφαλιστικό. Την άνοιξη του 2001, ο τότε υπουργός Εργασίας κ. Τάσος Γιαννίτσης εισηγήθηκε σειρά προτάσεων για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού. Ήταν γνωστό ότι το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας δεν θα ήταν βιώσιμο στο μέλλον, αν δεν ελαμβάνοντο κάποια ριζικά μέτρα. Αυτά τα μέτρα λοιπόν πρότεινε τότε ο υπουργός. Αλλά οι λαϊκιστές ξεσηκώθηκαν. Τα ΜΜΕ ωρύοντο, οι συνδικαλιστές άρχισαν τις απεργίες, οι δε πολιτικοί συντάχθηκαν με το γενικότερο κλίμα. Τα στελέχη του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ απείλησαν τον τότε Πρωθυπουργό κ. Σημίτη με ανατροπή. Εκείνος πήρε πίσω τις προτάσεις Γιαννίτση, στην συνέχεια αντικατέστησε τον υπουργό και έτσι η επίλυση του Ασφαλιστικού ενεγράφη στις ελληνικές καλένδες.

“Η μετέπειτα Κυβέρνησις Καραμανλή δεν επέδειξε θάρρος να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ριζικά, παρά μόνον με ημίμετρα. Έτσι το πρόβλημα έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας οδηγήθηκαν με μαθηματική νομοτέλεια προς την πτώχευση. Όπως ακριβώς και το ελληνικό Δημόσιο. Οι δαπάνες του συστήματος ήταν αισθητά υψηλότερες από τα αντίστοιχα έσοδά του. Επομένως μοιραίως θα έφθανε η στιγμή της αλήθειας. Σήμερα όλοι οι πολίτες έχουν αντιληφθή ότι το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα έχει χρεωκοπήσει”.

Το ίδιο συμβαίνει και με την χώρα. Και αυτή είναι πτωχευμένη και, αν στέκει ακόμη στα πόδια της, αυτό οφείλεται στην απλόχερη βοήθεια των εταίρων μας –τους οποίους οι ντόπιοι καραγκιόζηδες-λαϊκιστές αποκαλούν “στρατό κατοχής”. Πλην όμως, τα δισεκατομμύρια ευρώ που μάς δίνουν τα παίρνουν. Οι ίδιοι καραγκιόζηδες ασκούν κριτική στο μνημόνιο κα την τρόϊκα, κρύβοντας –οι γελοίοι– εκκωφαντικές αλήθειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι η