Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ «ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΩΝ»

Του Παναγιώτη Δούμα

Το 2005, επισκεπτόμενος το Κίεβο, έπεσα πάνω στην «πορτοκαλί επανάσταση». Η Χρισιάτνικ, κάτι σαν την δική μας Πανεπιστημίου, είχε γεμίσει αντίσκηνα, ενώ στο κέντρο ένα ατελείωτο πάρτι είχε στηθεί. Κανείς δεν ήξερε, αν μέσα στις σκηνές υπήρχαν υπνόσακοι ή οπλισμός - είναι γνωστή άλλωστε η παραστρατιωτική παράδοση των Ουκρανών....
Το δε μήνυμα ήταν ασαφές.
Η επανάσταση είχε σπόνσορες. Ζυθοποιίες κερνούσαν τους διαδηλωτές δωρεάν μπύρες και μεζέδες, επώνυμοι παρήλαυναν, εκφράζοντας την συμπαράστασή τους, ενώ ομοιόμορφος ρουχισμός διενέμετο παντού. Αίμα βέβαια δεν χύθηκε ποτέ, αντιθέτως, χρήμα έρεε άφθονο από τις κάνουλες που είχαν ανοίξει, τόσο το επίσημο αμερικανικό κράτος όσο και διεθνείς κερδοσκόποι, σαν τον Σόρος, τον συνήθη ύποπτο τέτοιων επαναστάσεων.

Έξι χρόνια μετά, η Ουκρανία έχει απομονωθεί διεθνώς. Και να σκεφθεί κανείς ότι όλα τα ερείσματα για να μετατραπεί η Ουκρανία σε αποπαίδι Δύσεως και Ανατολής ήταν ... πατριωτικά. Ήταν η ανεξαρτητοποίηση από τον ρωσικό άξονα και η μετατροπή της σε μία σύγχρονη δυτική δύναμη στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ στο πλευρό της. Δεν είναι τυχαίο ούτε αυτό αλλά ούτε και το ότι οι πρώτοι που στήριξαν ηθικά ή και έμπρακτα την επανάσταση που έστηναν οι μεταλλαγμένοι ταγοί της Φρανκφούρτης, ήταν οι ακροδεξιοί του Λβιβ.

Το κίτρινο καπέλο
Στην Ελλάδα της κρίσεως ξετυλίγεται ένα παρόμοιο σκηνικό. Μέσω Διαδικτύου η αγανάκτηση εξαπλώθηκε και με την βοήθεια κάποιων κομματικών παρατρεχάμενων του αντιμνημονιακού μετώπου η χώρα εξέπεμψε διεθνώς αγανάκτηση, «ισοσταθμίζοντας» την χλεύη που εισέπραττε μέχρι σήμερα. Αρχικά, όλοι στην πλατεία μούντζωναν την Βουλή, ενώ όσοι προσπάθησαν να καπηλευτούν την λαϊκή αγανάκτηση βρήκαν την πόρτα κλειστή. Ούτε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ούτε οι «άπλυτοι», ούτε η «Χρυσή Αυγή», ούτε οιοσδήποτε άλλος έφερε ετικέτα δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Ακόμη και ο Λουΐ Βιτόν δεν χώραγε κι έτσι όσοι Αφρικανοί αποπειράθηκαν να επωφεληθούν από την συγκέντρωση τόσου κόσμου, όχι μόνον απωθήθηκαν, αλλά και τα μεικτά κλιμάκια ΕΛΑΣ και Δημοτικής Αστυνομίας επιτελούσαν ανενόχλητα το έργο τους κατά μήκος της Ερμού και των καθέτων της. Αυτά στην αρχή!
Πλέον, η «αυθόρμητη οργάνωση» έκανε την εμφάνισή της. «Λαϊκές Συνελεύσεις», στρατολόγηση και φυλλάδια, η απαγόρευση πάσης φύσεως ενυπόγραφων πανό έχει αρθεί - για κάποιους τουλάχιστον, ενώ μέρος της Πλ. Συντάγματος έχει γεμίσει με αντίσκηνα. Εν τω μεταξύ, ένα κίτρινο χρώμα έχει αρχίσει και εξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πλατείας Συντάγματος. Κίτρινα μπλουζάκια, κίτρινες σημαίες, κίτρινα πανό, όλα με την σφραγίδα του «κινήματος» «Δεν πληρώνω». Δεν πληρώνω κανέναν, πλην των Αφρικανών μικροπωλητών, που έχουν πλέον παραταχθεί στα πέριξ της πλατείας. Είναι κι αυτοί ... αγανακτισμένοι. Μ’ άλλα λόγια, η κίτρινη επανάσταση της τράκας και του τζάμπα μάγκα της Αριστεράς και της προόδου.
Αγανάκτηση ή «αγανάκτηση»
Οι περισσότεροι εξ’ ημών και υμών έχουμε περάσει