Η υπέρτατη σχέση

Η πίστη είναι σχέση που μια μορφή εκδήλωσης της είναι και αυτή της λατρείας μέσο των μυστηρίων και άλλων ενεργειών μέσα στην εκκλησία αλλά και εκτός αυτής. Αυτή την υπέρτατη σχέση καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε και να θέσουμε νέα θεμέλια για την ωφέλεια της ψυχης μέσο της....
καρποφορίας του πνευματικού αγώνα. Αλήθεια όμως ποια είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο το βασιλιά της δόξης ;
Κάθε σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι έμμεσα η άμεσα παίρνει κάποιον χαρακτήρα. Η σχέση δυστυχώς με τον Χριστό αποκτά χαρακτήρα συναλλαγής και φαρισαϊσμού ενώ θα έπρεπε να είναι σχέση προσφοράς και απρουπόθετης δοτικότητας , αγάπης και λατρείας προς τον ίδιο τον δημιουργό. Η ώρα της προσευχής γίνεται ώρα συναλλαγής : τι θα κάνω για να μου δώσεις , και αν μου πάρεις σε απορρίπτω. Με λίγα λόγια εκείνη την ώρα γινόμαστε ειδωλολάτρες δεν μιλάμε στον Χριστό αλλά σε κάποιον αόρατο άκτιστο δημιούργημα της φαντασίας μας που απλά το πλάθουμε στα δικά μας μέτρα για να μην ταράξουμε τον εγωισμός μας.
Αυτόν τον Θεό απορρίπτουν οι άθεοι. Έναν Θεός που δεν μου κάνει τα χατίρια του εγωισμού μου παύει να υπάρχει για μένα άρα το γυρνάω στην αθεΐα. Οι άθεοι αγνοούν το Θεό όπως πραγματικά είναι , απορρίπτουν κάποιον Θεό του μυαλού τους. Αν γνώριζαν πραγματικά το Χριστό τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όπως όταν αναζητάς κάτι και βγάζεις ένα αποτέλεσμα όντας τοποθετημένος μέσα σου και ερευνώντας με εγωιστικά κριτήρια ειναι λογικό να καταλήξεις σε αδιέξοδο, να απορρίψεις τον Θεό και να οδηγηθείς στην αθεία. Δεν θέλω τον Χριστό στις μέρες μας μεταφράζεται “δεν τον γνωρίζω”. Ζούμε στην ουσία προ-χριστιανικά χρόνια και η μάθηση κατήχησης είναι περισσότερο αναγκαία απο πότε. Στην επιλογή του αθεϊσμού σαν φίλαυτο αποτέλεσμα αποκαλύπτεται η αποκορύφωση της υπέρτατης προσωπικής πλάνης με εγωιστικά μέσα και σταθμά. Με την ίδια λογική απορρίπτω τον πατέρα που με έφερε στον κόσμο διότι δεν μου κάνει ότι θέλω. Εκεί σπάνε και τα θερμόμετρα της έπαρσης και της φιλαυτίας. Αν ξέραμε τι είναι ωφέλιμο για την ψυχής μας τότε δεν χρειαζόταν ο Θεός. Εμείς όμως ελέγχουμε την ζωή μας μόνο στο πλαίσιο της ελευθερίας επιλογών και όχι της βαθύτερης πνευματικής γνώσης προς ωφέλεια. Τι είναι ωφέλιμο για εμάς το γνωρίζει ο Θεός, τώρα αν θα το επιλέξουμε αυτό έγκειται στην ελευθερία επιλογής που μας έχει δώσει ως δώρο.

Η αληθινή πραγματική σχέση με τον Χριστό είναι ένα μεγαλείο. Τον λατρεύεις όχι για την αποκλειστικότητα της σωτηρίας αλλά γιατί είναι Πατέρας,δημιουργός, φως , αλήθεια και ζωή αυτή που σου δίνει ακόμα και η αναπνοή του περνάει από εκείνον. Αν θυμηθούμε τα λόγια του Πατέρα Παϊσιου όταν προσευχόταν σε ηλικία 15 χρόνων και έλεγε “Ακόμα και άνθρωπος να είσαι Χριστέ μου αξίζει να σε αγαπήσω και να αφιερώσω την ζωή μου για σένα”, η πρόταση αυτή ξεχειλίζει με αγάπη και ρευστοποίηση του εαυτού να δοθεί σε κάτι απόλυτα χωρίς συμφωνίες και προκαταλήψεις. Είναι εκείνος που σε έφερε στον κόσμο, Εκείνος που θα σε πάρει και Εκείνος που σταυρώθηκε για σένα ώστε να σε οδηγήσε