Ήρθε ο Βουλευτής στο χωριό...

Γράφω με αφορμή το εξαιρέτικό κείμενο του Γ. Πρεβενιού:
"Προχθές περιπλανώμενος στα ερτζιανά και ακούγοντας το τραγούδι 'Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες' ή 'Ήρθε ο Βουλευτής στο χωριό' του Θ. Μπακαλάκου που τραγουδούσε ο Β. Παπακωνσταντίνου, στην θύμηση μου επανήλθαν γεγονότα και καταστάσεις των παιδικών μου χρόνων.
Τότε που η παρουσία ενός βουλευτή (ειδικά κυβερνητικού) σε ένα χωριό έμοιαζε σαν κοσμοϊστορικό γεγονός.
Όλοι έβαζαν τα καλά τους για να τον.....
υποδεχτούν και ο εγχώριος κομματάρχης κανόνιζε τα πάντα στην εντέλεια. Μετά τις προσφωνήσεις και τις γλοιώδεις αλληλοφρονήσεις ξεκινούσε η πομπή για την καθιερωμένη περατζάδα στα στενά του χωριού για να γίνει τάχατε και η ενημέρωση του “μεγάλου επισκέπτη” για τα τοπικά προβλήματα.
Μπροστά ο βουλευτής με ύφος δέκα Καρδιναλίων μοίραζε υποσχέσεις για λύσεις, χειραψίες, χαμόγελα και ένα βήμα πίσω ακολουθούσε ο κομματάρχης κορδωμένος σαν γύφτικο σκεπάρνι ενώ κατά την διαδρομή λοξοκοιτούσε αυστηρά όσους ήξερε ότι δεν ήταν του κόμματος!!!
Μετά που ο βουλευτής έφευγε τα πάντα ξεχνιόταν μέχρι να ξαναέρθει περίοδος εκλογών και να επαναληφθεί ξανά η ίδια τελετο-διαδικασία!!
Έτσι λειτούργησε το πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα η μη λύσεις στα προβλήματα και γενικά ο μη προγραμματισμός και η εγκατάλειψη να γίνουν η αιτία για τον ξενιτεμό των κατοίκων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ένας ξενιτεμός που άλλαξε προς το χειρότερο τους συσχετισμούς της κοινωνίας (προκαλώντας την αστυφιλία των μεγάλων πόλεων) αλλά και την διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας μας. (Η συνέχεια του κειμένου του Γ. Πρεβενιού στο http://enomenoiblogers.blogspot.com/2011/07/blog-post_7817.html )"
Διαβάζοντας το παραπάνω μου ήρθαν δύο εικόνες στο μυαλό.
Η μία φυσικά είναι η καταπληκτική και καθόλου τυχαία αναπαράσταση των γεγονότων στο "Υπάρχει και φιλότιμο" του Αλέκου Σακελλάριου, με το θρυλικό υπουργό Μαυρογιαλούρο και τον επίσης αξέχαστο κομματάρχη Γκρούεζα.
Βέβαια, ο Σακελλάριος όντας συντηρητικός στις αντιλήψεις εστίασε στις ευθύνες των από κάτω απ τον υπουργό και άφησε σε αυτόν την πολιτική και ηθική ευθύνη της ρεμούλας που γινόταν. Ίσως όμως λόγω εποχής να μην μπορούσε να γράψει όσα σκεφτόταν και να αυτολογοκρίθηκε.
Σε κάθε περίπτωση, όσοι έχουν δει αυτήν την εξαιρετική ταινία, θυμούνται τις πυρετώδες ετοιμασίες για να υποδεχτεί το χωριό τον βουλευτή του, θυμούνται τους χειροκροτητές (είτε αυτόκλητους είτε μετά... εικοσάρικου), θυμούνται το υπερσύγχρονο νοσοκομείο που εγκαινιάστηκε μετά βαίων και κλάδων, για να υπολειτουργεί μετά και να εξυπηρετεί μόνο κομματικούς αρρώστους και κομματικές εγκύους, θυμούνται τις μούτζες που έπεφταν βροχή από τους μη κομματικούς και επανήλθαν πρόσφατα στη μόδα...
Και επίσης ποιος να ξεχάσει από αυτήν την ταινία την κινητοποίηση ολόκληρου μηχανισμού για να έρθει το φορείο να πάρει την κόρη του υπουργού που χτύπησε το... νύχι της, ενώ δίπλα κειτόταν αβοήθητη σφαδάζοντας η ετοιμόγεννη έγκυος;
Εκείνη η σκηνή με