ΚΑΘΡΕΦΤΗ,ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ (χρονογράφημα)

Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος

Κοίτα, ρε πούστη μου, πού φτάσαμε! Εκεί μας είχαν, εδώ μας έφεραν, άντε πάλι στα ίδια.
Τι χημικά, τι δακρυγόνα, τι συλλαλητήρια, τι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και απεργίες! Τι αγανακτισμένοι και Άμεσες Δημοκρατίες. Τι οδομαχίες με τους πραιτοριανούς. Άντε πάλι από την αρχή. Τα ίδια Αντωνάκη μου,τα ίδια Αντωνή μου (δεν εννοώ τον Σαμαρά). Εκείνους που μας κατέστρεψαν,εκείνους διαλέξαμε για μας …σώσουν (τον Σαμαρά εννοώ).Και είναι να αναρωτιέται κανείς, μα καλά, τόσο πολύ πια δεδομένους μας έχουν; Τόσο πολύ πια υποτιμούν την νοημοσύνη μας;Η Ἡ απάντηση προς όποιον θα ήθελε να απαντήσει στο ερώτημα –και στον εαυτό του ακόμη–, πρέπει προηγουμένως να καθοριστεί το μέγεθος τού «τόσο». Διότι αν λόγου χάριν το «τόσο»νοείται ως το επίπεδο τού homo sapiens, τότε η εκτίμηση είναι υπεραισιόδοξη κι αν όπως εκείνο του neadertal, μάλλον αισιόδοξη. Η σωστή απεικόνιση θα είναι αν το επίπεδο θεωρηθεί ως εκείνο του αποξηραμένου χασισόχορτου. Τόσο είναι το «τόσο»,και όποιος χαρακτηρίσει υπερβολική την θεώρηση, ας ρίξει μια ματιά στα διαδραματισθέντα και εισέτι διαδραματιζόμενα – ας αιτιολογήσει, ας πούμε, την στάση μας στο κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων, στους ιστορικούς ρυθμούς ανεργίας, στα «λουκέτα» των επιχειρήσεων, στις αυτοκτονίες, στο ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, στην παραίτηση, αμετάκλητα και άνευ όρων, από την εθνική μας κυριαρχία, και μην ξεκινήσει ο ατέλειωτος κατάλογος…Ας ρίξουμε όλοι μια ματιά στον καθρέφτη της συμμετοχής μας, την με όποιο τρόπο συμβολή μας–και δια της αδιαφορίας ή ανοχής και αποχής– στα τεκταινόμενα, κι ας αναλύσουμε και κρίνουμε εν εαυτοίς. Εν κρυπτώ,δηλαδή. Όχι στα φανερά. Ά πα πα! Τι; Τις ντροπές μας να βγάλουμε σεργιάνι;Δεν είμαστε καλά! Εμείς εξ άλλου, τι φταίμε; Τι είμαστε εμείς; Λαός είμαστε. Τι να σου κάμει ο λαός; Οι ηγέτες φταίνε, που, όπως είναι σε όλους γνωστό, έρχονται από άλλο πλανήτη, που μας περιπαίζουν. Λαός ντε! Εμείς απλώς τους ψηφίζουμε, και μετά πάλι ξανά-μανά για να ελαττώσουν έως μηδενίζουν την παιδεία των παιδιών μας(ούτε καν βιβλία δεν εκδίδουν πλέον). Και μας αρέσειιι! Που ‘σαι Διαμαντοπούλου; (η κακομοίρα, δεν βγήκε αυτή τη φορά). Και τα παιδιά μας έμαθαν να τους αρέσει. Εμ τι; Να τα κουράσουμε τα παιδιά μας; Παιδιά είναι… Να μην παίξουν; Όπως παίζουμε κι εμείς με το …«πουλί» μας. Και μας πηδάνε και εμάς και το μέλλον των παιδιών μας. Ποιος γαμεί ψηλά καπέλα; Αφού μας αρέσει που μας πηδάνε,διότι μετά μας επιτρέπουν να πηδάμε κι εμείς… τη χώρα βεβαίως, όχι αυτούς. Αυτούς άλλοι τους πηδάνε (βλέπετε, υπάρχουν και μεγαλύτερα αφεντικά πάνω κι απ’ αυτούς),και σιγά τώρα μη και μου δημιουργήσεις ενοχές με το μέλλον των παιδιών μας. Επειδή δεν θα έχουν μέλλον σ’ αυτή την χώρα; Επειδή θα τους κουνάμε το μαντήλι ξεπροβοδώντας τα για τα σκλαβοπάζαρα του κόσμου; Εμείς εδώ είμαστε, υπομονετικοί, γαμώ την υπομονή μου. Και φανατικοί, άμα λάχει. Ζήτω το κόμμα του λαού!Τι είπες καθρεφτάκι; Άλλο και τούτο πάλι! Και βέβαια το ξέρω ότι το στήσανε το παιχνίδι.