Κλιμάκωση ή τέλμα;

«Γνωρίζουμε ότι τώρα ο αγώνας μας έχει μπει σε πιο δύσκολη και σύνθετη φάση, γίνεται πιο δύσκολος. Ολοι όσοι πίστευαν ότι θα κουραστούμε, ότι θα μας λυγίσουνε, θα μας διασπάσουνε, θα κρατήσουνε τον αγώνα μας μακριά από τα άλλα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, ότι θα μας στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ που ανήκουμε και μας στηρίζει, τώρα που δεν τα πέτυχαν αυτά, θα.....
αρχίσουνε να παρεμβαίνουνε πιο ανοιχτά. Θα περάσουνε στην επίθεση με συκοφαντίες, ψέματα, τρομοκρατία, με προβοκάτσιες, προκειμένου να χτυπήσουν τον αγώνα μας. Ηδη έχουν ξεκινήσει με διάφορους τρόπους και μορφές. Με δημοσιεύματα στον Τύπο, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις με πρόσχημα την αλληλεγγύη, μέσα από διάφορες ανώνυμες ανακοινώσεις στο διαδίκτυο...» (από την ομιλία του προέδρου του σωματείου της Ελληνικής Χαλυβουργίας, Γ. Σιφωνιού, στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια την περασμένη Τρίτη, 17/1).

Ξέρετε από πού προέρχεται πλέον ο κίνδυνος για τους απεργούς χαλυβουργούς; Από αυτούς που... εμφανίζονται αλληλέγγυοι και προσπαθούν να στρέψουν τους απεργούς ενάντια στο «οργανωμένο ταξικό κίνημα», στο ΠΑΜΕ! Είναι απορίας άξιο, πώς μπορεί ν’ ανησυχεί ο πρόεδρος του σωματείου των χαλυβουργών γι’ αυτό το πράγμα, όταν το ΠΑΜΕ «πρωτοστατεί στην καθημερινή οργάνωση της αλληλεγγύης». Πώς θα μπορούσε για παράδειγμα ο Συνασπισμός (τον οποίο φωτογραφίζει στην ομιλία του) να διασπάσει τους απεργούς; Αφού ο αγώνας πάει καλά και «τώρα διευρύνεται και κλιμακώνεται», ποιο το πρόβλημα;

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και ο αντιπρόεδρος του ΕΚΑ και μέλος του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ, Στάθης Τραχαντζής, λίγες μέρες πριν την απεργία, σε άρθρο του στην Αυγή (14/1/12), είχε εξαπολύσει την ίδια ακριβώς κατηγορία ενάντια στο ΠΑΜΕ, ισχυριζόμενος ότι η απεργία της 17ης Γενάρη θα είναι «απεργία - μήνυμα στην κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία του Περισσού, που τολμά ακόμα και σήμερα να διασπά στους αγώνες, τους εργαζόμενους που απολύονται, φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται».

Η αλήθεια είναι ότι η παναττική απεργία της 17ης Γενάρη δεν ήταν ούτε απεργία κλιμάκωσης ούτε απεργία-μήνυμα για κανέναν. Οποιος διαφωνήσει μ’ αυτό, θα πρέπει να εξηγήσει πρώτ’ απ' όλα ποια η ποιοτική διαφορά αυτής της απεργίας από τόσες 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που έχει αποφασίσει τα τελευταία δύο χρόνια η ΓΣΕΕ, στις οποίες συμμετείχε και το ΠΑΜΕ με ξεχωριστή συγκέντρωση. Στη συνέχεια, θα πρέπει να πείσει με επιχειρήματα πόσο μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί στο κράτος και τους καπιταλιστές μία ακόμη 24ωρη απεργία που συνοδεύεται από τις καθιερωμένες πλέον ξεχωριστές πορείες των συνδικάτων του ΠΑΜΕ από τη μία πλευρά και της ΓΣΕΕ ή του ΕΚΑ από την άλλη.

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, στα δυόμιση χρόνια του Μνημονίου, η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει τόσες 24ωρες απεργίες όσες δεν είχε κηρύξει την προηγούμενη πενταετία, κάποιες από τις οποίες είχαν μαζικότατη συμμετοχή. Αυτές οι απεργίες δεν κατόρθωσαν ν’ ανατρέψουν τη μνημονιακή πολιτική και δε συνέβαλ