ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ : Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Ελένη Γλύκατζη-ΑρβελέρΕίναι γνωστό ότι ο Χριστιανισμός από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση θεωρήθηκε ως ένας βασικός παράγοντας της Ρωμαϊκής κοινωνίας˙ η αποδοχή του με αυτοκρατορική απόφαση μετά τους διωγμούς σημαίνει στροφή στην πολιτική της Ρώμης, που μεθοδεύτηκε με επιμονή από τον....
Μεγάλο Κωνσταντίνο. Έτσι χαρακτηριστικά θα θυμίσω ότι στη σύνοδο της Νικαίας (325), που κατά κάποιον τρόπο εγκαινιάζει τα προβλήματα της επίσημης Εκκλησίας, παραβρέθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας φέροντας μάλιστα τον τίτλο «Επίσκοπος των Έξω».
Ο ρόλος δηλαδή του Μεγάλου Κωνσταντίνου στη σύνοδο ήταν να αντιπροσωπεύσει τη θέση και τα συμφέροντα αυτών που έμεναν έξω από τη Χριστιανική πίστη και Εκκλησία, των πολυάριθμων δηλαδή τότε ακόμη ειδωλολατρών. Θύμισα το γεγονός για να υπογραμμίσω αμέσως τα ακόλουθα:
1) ότι το 325, στα χρόνια της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου οι Χριστιανοί δεν φαινόταν να ήταν η πλειοψηφία του βυζαντινού πληθυσμού˙ ήταν όμως επαναστατική μειονότητα,

2) ότι ο