Μετανάστευση στα χρόνια της κρίσης

Πιο επίκαιρο ίσως από ποτέ, όλο και πιο συχνά, τίθεται το εξής ερώτημα: «Στην Ελλάδα δε βλέπω λύση, μήπως να μεταναστεύσω»; Νέοι (όλων των ηλικιών) ψάχνουν να βρουν , εκτός συνόρων, τη λύση στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή που φοβούνται ότι θα αντιμετωπίσουν.

Η μετανάστευση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η απόφασή της, είναι μια διαδικασία, που ....
χρειάζεται να την ακολουθήσω πιστά ώστε να μπορέσω να ωφεληθώ όσο το δυνατό περισσότερο από αυτή. Απαιτεί χρόνο και όχι παρόρμηση και απαιτεί λεπτομερειακή εξέταση των πρακτικών θεμάτων που πιθανόν να αντιμετωπίσω.

Ποιες ερωτήσεις χρειάζεται να απαντηθούν;

Τι γνωρίζω για τη χώρα που σκοπεύω να πάω; Από πού έχω αυτές τις πληροφορίες; Γνωρίζω τη γλώσσα; Αν όχι, θα τη μάθω εκεί ή θα προετοιμαστώ εδώ; Θέλω να μείνω για πάντα ή για κάποιο χρονικό διάστημα; Έχω κάποιους συγγενείς ή φίλους εκεί που θα πάω; Ποιο είναι το νομικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό και ιατρικό σύστημα της χώρας αυτής; Τι μου παρέχει το κράτος, αν δηλώσω την πρόθεσή μου να μείνω και να εργαστώ; Ποια είναι τα προσόντα εκείνα που έχω , που με πείθουν ότι θα αξιοποιηθούν εκεί που σκοπεύω να πάω; Υπάρχουν κρατικές υπηρεσίες που θα με βοηθήσουν να τακτοποιηθώ μέχρι να πατήσω στα πόδια μου; Πως μπορώ να έρθω σε επαφή μαζί τους πριν φύγω; Μου αρέσει η κουλτούρα του κράτους που θα πάω; Αισθάνομαι άνετα με την ιδέα αυτή; Έχω μιλήσει με ανθρώπους που είτε στο παρελθόν είτε τώρα έχουν φύγει από την Ελλάδα; Και ποια είναι η εμπειρία τους; Μπορώ να ωφεληθώ από αυτή;

Όταν οι γύρω λένε όχι.

Όταν κάποιος πάρει την απόφαση να φύγει τελικά, μπορεί να συναντήσει διάφορες αντιδράσεις. Πολλοί επαινούν την πράξη ως σοφή και απαραίτητη, κάποιοι άλλοι (συνήθως οι πιο οικείοι) δε συμφωνούν ή αντιδρούν πολύ άσχημα.

Το άτομο βρίσκεται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις πολύ πιεστικές. Τη δική του προσωπική ανάγκη να «φύγει» γιατί έτσι κρίνει καλύτερα και από την άλλη πλευρά η απόφαση του αυτή μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο να χωρίσει π.χ από το/τη σύντροφο του ή να αφήσει «πίσω» πικραμένους και θυμωμένους γονείς. Για κάθε «Ναι» που χρειάζεται να πούμε στη ζωή μας, αναγκαστικά, χρειάζεται να πούμε ένα «Όχι» κάπου αλλού , λέει ο συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής Irvin Yalom.

Όσο και αν είναι δύσκολη μια τέτοια απόφαση, θα ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Αυτή η απόφαση είναι αυστηρά προσωπική και δε γίνεται να τη μεταθέσω σε κάποιον άλλο. Οι σοβαρές αποφάσεις χρειάζονται χρόνο και ίσως και κάποια μορφής βοήθειας. Μπορώ να μιλήσω σε ανθρώπους που εμπιστεύομαι για τους δισταγμούς μου, ανθρώπους λίγο αποστασιοποιημένους αλλά καλοπροαίρετους ώστε να μου δώσουν κάποιες δημιουργικές ιδέες που θα μου δώσουν την ώθηση που χρειάζομαι ή θα διαλύσουν τυχόν ψευδαισθήσεις.

Όπως και να έχει η τελική ευθύνη για τη ζωή μου , είναι στα χέρια μου. Καλό είναι πάντα να θυμόμαστε ότι, λίγες είναι οι οριστικές και αμετάκλητες