ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ

Αγαπημένοι μου συμπολίτες. Πολλοί από εμάς τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιούμε το διαδύκτιο (Internet) για να διαμαρτυρηθούμε για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας. Και φυσικά όλοι προσπαθούμε χάνοντας το μέτρο να κατηγορήσουμε κάθε ένα εκτός φυσικά των εαυτών μας. Ακόμα και στις περιπτώσεις που υπάρχει αυτοκριτική είναι αποσπασματική και σπάνια καλύπτει πάνω από το 1%-5% της πραγματικότητας. Πλήρης παράβαση του νόμου των πιθανοτήτων και εξευτελισμός της ρύσης «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟ». Άκουσα μάλιστα συμπολίτες μου να υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ποτέ δεν ήταν του.....
μέτρου. Δεν θα επιχειρηματολογήσω ενάντια σε αυτό που υποστηρίζουν όμως. Ο σκοπός μου είναι ο κάθε άνθρωπος μόνος να φτάνει στα λογικά συμπεράσματα (περισσότερο λογικά για να είμαι ακριβής μια και δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες). Θα σας παρακαλούσα λοιπόν να σκεφτείτε το εξής. Αν ψάξουμε ενδελεχώς σίγουρα θα βρούμε αρκετούς από τους προγόνους μας (των οποίων η μνήμη άντεξε στην ανωνυμία των αιώνων) που δεν είχαν ανεπτυγμένη την αίσθηση του μέτρου. Από την άλλη αρκετοί σύγχρονοι Έλληνες χτίζουν την ζωή τους πάνω στις στέρεες βάσεις του «μέτρον άριστον»!
Η πραγματικά σημαντική όμως ερώτηση είναι, πια η αναλογία τότε και πια τώρα; Γιατί αυτή η αναλογία στον λαό αυτών που έχουν το μέτρο στην ζωή τους και των υπολοίπων είναι που θα αποφασίσει την έκβαση μαχών όπως Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Ισσός, Γαυγάμηλα, Μικρασιατική καταστροφή, κλπ) ή ταχύτητα ανάπτυξης ή οπισθοδρόμησης της κοινωνίας (της πατρίδος μας γενικότερα). Και το πείραμα δείχνει κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου τόσο σε εμένα όσο και σε κάθε σύγχρονο Έλληνα. Γι αυτό υποθέτω προσπαθούμε βιάζοντας τον νόμο των πιθανοτήτων να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε και τόσο «μαύρα πρόβατα».
Έτσι όμως απλώς διαιωνίζουμε το πρόβλημα, ενώ με την αυτοκριτική την κατανόηση του προβλήματος και την λήψη μέτρων θα μπορούσαμε να το επιλύσουμε. Καταλαβαίνω ότι οι προσπάθειες επίλυσης ίσως θεωρηθούν από την πλειοψηφία των ΝεοΕλλήνων επίπονες. Ίσως για αυτό η τεράστια φυγή από την πραγματικότητα που παρατηρούμε στην κοινωνία μας τις τελευταίες δεκαετίες. Μας έμαθαν από μικρά να αποποιούμαστε των ευθυνών μας. «Δεν φταίω εγώ κυρία που το έσπασα ο Γιαννάκης με σκούντησε (πριν μισή ώρα)». Και είναι ψέματα. Είναι απλώς μια συνήθεια πους μας κρατά αλυσοδεμένους στα δεσμά της άγνοιας και του φόβου.
Πολεμήστε το αγαπητοί μου φίλοι. Όσο παραδέχεστε ότι είστε οι κύριοι υπεύθυνοι όλων όσων σας αφορούν τόσο ποιο έξυπνοι θα γίνεστε τόσο περισσότερες λύσεις θα βρίσκετε τόσο περισσότερο θα περιορίζετε το φόβο του αγνώστου που κατάκαιει σαν πυρκαγιά το ανθρώπινο μυαλό εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Μας εύχομαι καλή επιτυχία. Και η μικρότερη νίκη θα σας μετατρέψει στους ήρωες της ημέρας.

Ευστάθιος ΜατσαρίδηςΕδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν[email protected]