Μίκης: Από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου

Ο Μίκης υποχρεώθηκε να μιλήσει (το είχαμε ήδη προβλέψει) για τα ιλαροτραγικά «συμβάντα» της «κίνησής» του, επαληθεύοντας για μια φόρα ακόμα τον εαυτό του: Τον χρόνιο κατάρρου των παλινωδιών του και των καισαροπαπικών του μεθόδων, το σταλινισμό στον....
κύβο…

Την «ανοικτή επιστολή» του Μίκη μπορεί να τη διαβάσετε, αν διαθέτετε και αρκετά αποθέματα μαζοχισμού, ΕΔΩ:

http://spithakentroathinas.blogspot.com/2011/04/blog-post_15.html#more

Όταν κανείς καταπιάνεται με ζητήματα σοβαρά, χωρίς το αναγκαίο θεωρητικό και πολιτικό ανάστημα αλλά και χωρίς την αναγκαία προετοιμασία και το χειρότερο, όταν μιλάει σαν πάπας, φυσικό είναι να πέφτει στη μικρολογία, όσες φορές δεν γίνεται βορά του γελοίου.

Μία διευκρίνιση: Το καλλιτεχνικό ανάστημα δεν ταυτίζεται με το πολιτικό, κατά κανόνα μάλιστα αναπτύσσονται και αντίστροφα.

Ο Μίκης ισχυρίζεται ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας αυτής της πολιτικής κίνησης και της οργανωτικής της λειτουργίας και διατυμπανίζει, σε όλους τους τόνους, ότι γνωρίζει τα πάντα, ιδιαίτερα αυτούς που εμπιστεύεται.

Ταυτόχρονα καταγγέλλει ως υπονομευτές αυτούς που ο ίδιος διόρισε («εμπιστεύτηκε») στην «ηγεσία». Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι απλώς μικρολογία, αλλά βλακώδες και ανυπόφορα γελοίο: ανέκδοτο για να χαχανίζουν τα θυμιατά…

Επισημαίναμε πριν από λίγες ημέρες ότι ο Μίκης θα απαντήσει στις καταγγελίες του Ληναίου και του Καζάκη με την γνωστή και πάγια σταλινική συνταγή: ότι η «κίνηση» των «σπιθών» του τρόμαξε τόσο πολύ το καθεστώς(!!!), ώστε κινητοποίησε θεούς και δαίμονες για να την υπονομεύσουν και ότι ο Καζάκης, ο Ληναίος και όσοι διαφωνούν με το Μίκη και τα καμώματά του θα «αφοριστούν» ως «όργανα» αυτής της καθεστωτικής επιχείρησης «υπονόμευσης» της «κίνησης Μίκη».

Επακριβώς εφάρμοσε αυτή τη συνταγή (εξάλλου την έχει σπουδάσει καλά) ο Μίκης. Σαν πάπας τους αφόρισε ως «υπονομευτές» και «υποκινούμενους». Ο σταλινισμός τουλάχιστον θα οργάνωνε και κάποιο, έστω στημένο, κατηγορητήριο.

Ο Μίκης απλώς αφορίζει δίχως να νιώθει την ελάχιστη, έστω, πολιτική και ηθική ανάγκη να απαντήσει συγκεκριμένα στις καταγγελίες. Χωρίς να εξηγεί, κυρίως, πώς αυτός ο «άρχων» και «σοφός», ο απόλυτα γνώστης των πραγμάτων και των ανθρώπων ΔΙΟΡΙΣΕ στην ηγεσία του «κινήματός» του αυτούς τους ανθρώπους!!!!

Όταν δεν μπορεί να μοιράσεις δύο γομαριών άχυρα, όταν σε τέσσερες μήνες οι άνθρωποι της «απολύτου εμπιστοσύνης» σου αποδεικνύονται «υπονομευτές», όταν βρίθεις από πολιτικές και οργανωτικές παλινωδίες και όταν αντί για πολιτική εξήγηση και ανάλυση καταφεύγεις στη μικρολογία και στην αποκατάσταση του θρυμματισμένου σου «εγώ», ΤΟΤΕ είσαι όχι μόνο ακατάλληλος για την πολιτική, αλλά και πολύ επικίνδυνος…

Ο Μίκης δηλώνει στην επιστολή του από τη μια ότι είναι ένας και μοναδικός, ένας απόλυτος γνώστης και απόλυτος «σοφός», αλλά και ταυτόχρονα ομολογεί ότι είναι βλαξ με περικεφαλαία που δεν μπορεί να αρθρώσει στ