Νοσηρότητα ή αδιέξοδο στη δημοκρατία μας;

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Ολοκληρώνω την ερώτηση του τίτλου προσθέτοντας και την ακόλουθη: υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας έτσι ώστε στο δημοκρατικό πολίτευμα να επιβάλλεται η απόφαση της πλειοψηφίας ενώ ταυτόχρονα να διατηρείται το δικαίωμα της μειοψηφίας να ελέγχει την εξουσία και τις αποφάσεις της για το κοινό καλό από καλά πληροφορημένους πολίτες που διαθέτουν τις απαραίτητες ικανότητες ευθυκρισίας.
Δυστυχώς αυτό συχνά δεν....
ισχύει και θα επικαλεσθώ το παρακάτω παράδειγμα ζητώντας, ταυτόχρονα, την απαραίτητη συγνώμη από γονείς και συγγενείς παιδιών με «ειδικές ανάγκες».
Υποθέστε ότι μια τάξη δημοτικού με 9 παιδιά με «ειδικές ανάγκες (τα χαρακτηρίζει το σύνδρομο Down ) έχει ένα χαρισματικό δάσκαλο που
θέλει να τους διδάξει τι είναι Δημοκρατία. Τους εξηγεί, λοιπόν, και γίνεται
κατανοητός, να ψηφίσουν μόνα τους, δημοκρατικά και χωρίς την δική του
παρουσία να κάνουν κάτι που θα αποφασίσει η πλειοψηφία. Ο δάσκαλος
αποχωρεί από την τάξη και αφήνει τα παιδιά να συζητήσουν το θέμα. Όταν
επιστρέφει τα παιδιά του ανακοινώνουν το αποτέλεσμα: 5 ψήφισαν ΥΠΕΡ της
απόφασης, 3 ψήφισαν ΚΑΤΑ και 1 παιδί έριξε λευκό!
Τους ρωτά τι επέλεξαν να κάνουν και εμβρόντητος ακούει «να σας
πετάξουμε Κύριε έξω από το παράθυρο και μετά αφού ανεβείτε επάνω να
μας πείτε πώς αισθανθήκατε πέφτοντας!»
Η αίθουσα διδασκαλίας βρίσκεται στον τρίτο όροφο!!!
Ο χαρισματικός, καλοπροαίρετος δάσκαλος έχει δυο επιλογές: να
ακολουθήσει την απόφαση των παιδιών επιβεβαιώνοντας την ομορφιά και
τη δύναμη της δημοκρατίας οπότε και θα ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ πέφτοντας από
τέτοιο ύψος ή να ακυρώσει τις δημοκρατικές διαδικασίες κατηγορώντας τα
παιδιά ότι με δεδομένο το πρόβλημά τους είναι ΑΝΙΚΑΝΑ να πάρουν σοβαρές
αποφάσεις οπότε και καταργεί τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σώζοντας τη ζωή του και
αποφεύγοντας να εμπλέξει τα παιδιά σε μια εγκληματική πράξη!!!
Στις σύγχρονες δημοκρατίες, πολύ συχνά, οι πολίτες από
έλλειψη υπεύθυνης πληροφόρησης και από την παροχή τόνων
παραπληροφόρησης αδυνατούν να λειτουργήσουν με λογική και γνώση
οπότε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, λειτουργούν ως «παιδιά με ειδικές
ανάγκες» και μετά αυτοαποκαλούνται…ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ!!!
Οι συμπαθείς πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες, ίσως θα έπρεπε
να θεσμοθετήσουν κάποια στιγμή «απόσυρσης» από την πολιτική
επιστρέφοντας στις όποιες άλλες ασχολίες τους, εάν διαθέτουν, όπως έκανε
ο Ρωμαίος Στρατηγός Κινκινάτος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εκείνους και
εκείνες που κατά καιρούς εξαπολύουν μύδρους κατά των Αρχηγών τους
και των «κύκλων» που τους περιβάλλουν αλλά…παραμένουν στην ενεργό
Κομματική ζωή, ίσως επειδή αυτάρεσκα πιστεύουν ότι χωρίς αυτούς το
ΣΥΣΤΗΜΑ θα μπορούσε να καταρρεύσει!
Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα που κάποιος ή κάποια εκλέγεται ή
διορίζεται στους χρυσούς θώκους της εξουσίας, όπως σχολιάζει ο λαός
μας μάλλον «γλυκαίνεται» κ