Ο... έρανος

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΛΙΓΟΥΣ κλέφτες είχαμε, μας προέκυψε και ο… βενζινάς. Ως γνήσιος (και αυτός) ρωμιός. Με τα χρωματοσώματα (της κλεψιάς) ευθέως κληρονομούμενα από προγόνους διακεκριμένους στο είδος. Κι αν ήταν ηρωισμός η κλεψιά στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σήμερα είναι «μαγκιά» και (παρ)άνομος προσπορισμός, αλλά στα χαρτιά και μόνο. Το(ν) φρόντισε ο.......
νομοθέτης.

ΚΑΙ τι (δι)έπραξε ο νομοθέτης του παρελθόντος; Τα ζύγιασε καλά. Ο λαός και η ψήφος του ή το δίκαιο και η αυστηρότητα; Όλοι για τον έναν! Κι αν κλέψει
ο αμαρτωλός, η κοινωνία θα απορροφήσει τη ζημιά και θα τον συγχωρήσει. Μόνο αν κλέψει εμάς τους ίδιους και φορτωθούμε αυτοπροσώπως τη ζημιά, τότε μονάχα ξεσπαθώνουμε και του παίρνουμε το κεφάλι. Μ’ αυτά, λοιπόν, κι αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Με την απάτη κυρίαρχη στη ζωή μας και τον ψεύτη μη διακριτό στη θάλασσα του ψεύδους.

ΚΑΙ πώς τα ‘κονομάει (και) ο βενζινάς, που δεν τον τρομάζει φοβέρα καμιά; Είδε την Πολιτεία ζαρωμένη στη
Keywords
Τυχαία Θέματα