Ο Μάκης, το τσόκαρο και τα πάρτι με ούζα στην παραλία (του υπολοίπου Αττικής…)

Τρία πράγματα σιχαινόταν στη ζωή του ο Μάκης.
Τις μπάμιες, τον Σαμαρά και το υπόλοιπο Αττικής…
Τις μπάμιες, γιατί κάτι κωλόπαιδα, τις έδιναν για φαγητό στα
περιστέρια και αυτά μετά έχεζαν αφθόνως την απαστράπτουσα υπουργική BMW του, κάθε φορά που καταδεχόταν να μιλήσει στις «λαϊκάντζες» τους δημοσιογράφους στα διάφορα κωλοκάναλα που .....
επέμεναν να τον προβάλλουν σαν κάτι μεταξύ «φωτεινού παντογνώστη» και «μάρτυρα της δημοκρατίας»…
Ω! πόση αηδία ένιωθε κάθε φορά ο Μάκης, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι του έφταιγε. Το θέαμα της καταχεσμένης από τα περιστέρια BMW του, ή το υπερβολικό γλύψιμο των αμόρφωτων τηλεβλακών που κόμπαζαν γιατί τον είχαν καλεσμένο; Αυτό ήταν κάτι που δεν θα μάθαινε ποτέ.
Τον Σαμαρά τον σιχαινόταν, γιατί εκτός από εντελώς βλάκα, τον θεωρούσε και «μπαναλ» τύπο, από την εποχή που ο Αντώνης, γυρνούσε στον «μπιντέ» του Κολωνακίου με τα τσόκαρα του Dr. Shools να χτυπάνε στα πλακάκια του “Top’s”. Θυμάται τον εαυτό του τότε, να σφίγγει τα χείλια του με δύναμη, για να μην τραβήξει το αγαπημένο του τσεκούρι που κουβαλούσε πάντα στη μαύρη τσάντα χαρτοφύλακα και του κάνει τα τσόκαρα χίλια κομμάτια…
«Το τσόκαρο, ήρθε πάλι να μας δείξει τα πλούτη του» έλεγε και ξανάλεγε από μέσα του. Ωστόσο, «κάτι τουλεγε» πώς κάποια μέρα, αυτός και το τσόκαρο, θα συνέδεαν τις ζωές τους…
Δεν ήξερε πώς, αλλά ηδονιζόταν με τη σκέψη ότι θα έπαιρνε αυτά τα άθλια τσόκαρα και θα τα έκανε χίλια κομματάκια με το τσεκούρι που είχε πάντα στη μέσα τσέπη της μαύρης τσάντας που ποτέ δεν αποχωριζόταν…
Το τρίτο που σιχαινόταν στη ζωή του ο Μάκης, ήταν το… «υπόλοιπο Αττικής».
Πάντα θεωρούσε ότι η Λούτσα ήταν τενεκεδούπολη, τα Σπάτα για τους «Τσοχανταρέους αρβανίτες», το Μαρκόπουλο γεμάτο κουνούπια, κ.α.
Όμως, άλλα ο Μάκης σιχαινόταν και άλλα η μοίρα του πρόσταζε.
Και αυτό που του πρόσταξε, ήταν να λουστεί τα πάντα! Από τα περιστέρια που συνέχιζαν να καταχέζουν αυτόν και την αστραφτερή «υπουργική» του BMW όπου τον έβρισκαν, μέχρι το «τσόκαρο» τον Σαμαρά και βεβαίως το… «υπόλοιπο Αττικής» όπου η κακή του μοίρα, η άδικη, η ζηλιάρα του επεφύλαξε μια θέση στο Κοινοβούλιο, ως εκπρόσωπος της…

Όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» καθόσον η πληρωμή αργεί λίγο ακόμα, ο Μάκης έκανε τη μεγάλη ανατροπή.
Πήδηξε με μεγάλη ευκολία και ιδιαίτερη χάρη, από το κόμμα που τον ανέδειξε στα έδρανα του Κοινοβουλίου, στο κόμμα του τσόκαρου, που στο μεταξύ είχε βγάλει τα Dr. Shools και είχε φορέσει κάτι χειροποίητα «Μούγερ», καθότι δεν είχε μεγαλώσει ακόμα αρκετά και συνέχιζε να παίζει ως έφηβος…
Όμως, παρά το «πήδημα», όχι μόνο δεν γλύτωσε ούτε από το χέσιμο των περιστεριών, που στο μεταξύ έμαθαν να τρώνε μόνο μπάμιες για να είναι πανέτοιμα να τον χέσουν αφθόνως όπου τον βρουν, αλλά ούτε και από το «Υπόλοιπο Αττικής», καθώς το «τσόκαρο» έκρινε ότι εκεί έπρεπε να συνεχίσει να πολιτεύεται ο Μάκης!
Ω πόση πικρία! Πόση απογοήτευση ένιωσε ο «αδικημένος» Μάκης, ενώ μια «χεσιά» μπάμιες από ένα περιστέρι που τον κοζάριζε ώρα τώρα, προσγειώ