Ο Σαρκαστής και ο Φευγάτος 5

Γράφει ο Νίκος Καραγιάννης

Η νύχτα ήταν παγωμένη. Χιόνια πέφτανε στον καμένο Υμηττό. Χιόνια πέφτανε στην καμένη Πεντέλη. Χιόνια πέφτανε και στην καμένη Πάρνηθα. Κατέβαινε το ξεροβόρι σφυρίζοντας μανιασμένο, ίσα στην καρδιά του κατάχτιστου λεκανοπεδίου. Δεν λύγιζε δέντρα, πού να τα βρει… Παράσερνε χαρτόκουτες, κουβέρτες και πλαστικά σκεπάσματα, απομεινάρια από την άτακτη υποχώρηση μιας μάχης που δεν δόθηκε ποτέ. Και θύματα άνθρωποι που δεν έφταιγαν σε τίποτα, μοναδικό τους λάθος, η τυφλή εμπιστοσύνη που έδειξαν στα λόγια των πολιτικών. Και βρέθηκαν δίχως να το πολύ καταλάβουν στους έρημους δρόμους να....
περιφέρονται χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό, χωρίς τίποτα.
Οι χαρτόκουτες, μοναδικό κατάλυμα παρασέρνονταν από τον άνεμο. Ο Σαρκαστής και ο Φευγάτος έτρεξαν κι έπιασαν τις δικές τους.
- Να τις βάλουμε αντικριστά, είπε ο Σαρκαστής, να τις κάνουμε διπλό κρεβάτι, γιατί με αυτό το κρύο το πρωί θα μας κάνουν κηδεία δημοσία δαπάνη.
- Θα μου άρεσε να με θάψουν στο πρώτο νεκροταφείο, είπε ο Φευγάτος, η μπάντα παίζει πένθιμα εμβατήρια, οι στρατιώτες με τα όπλα υπό μάλης…Λόγοι, χειροκροτήματα…
Ο Σαρκαστής γέλασε.
- Με την απλυσιά που έχουμε θα πουν πως έχουμε χολέρα και θα μας πετάξουν μέσα στο λάκκο με τον ασβέστη για απολύμανση.
- Δεν θα μου άρεσε κάτι τέτοιο, είπε ο Φευγάτος και χώθηκε μέσα στην κούτα του. Φάγαμε και τα άβραστα φασόλια και θα έχουμε άσχημα όνειρα, πρόσθεσε.
- Κι εγώ έχω ένα φούσκωμα, άσε, ούτε τα χρωστούμενα του κράτους να με μπουκώνανε, δεν θα ήταν τόσο χοντρή η κοιλιά μου.
Κι αυτά ήταν τα τελευταία τους λόγια, γιατί ο ύπνος ήρθε γρήγορα κι όπως είχαν πει τα όνειρά τους ήταν ταραγμένα, γεμάτα εφιάλτες, ανόδους και απότομες πτώσεις, τα συνηθισμένα κι επειδή κοιμήθηκαν δίπλα - δίπλα σχεδόν αγκαλιασμένοι, λόγω του ανυπόφορου κρύου, είδαν το ίδιο όνειρο…Τους πήρε ο άνεμος και τους έριξε μέσα στο ΟΑΚΑ, ναι, κάτω από το στέγαστρο του Καλατράβα. Τι σου κάνει ο Μορφέας όταν έχει κέφια. Και κάθισαν οι δικοί μας σε καλή μεριά κι έτσι μπορούσαν να βλέπουν τα όσα συνέβαιναν εκεί μέσα.
Στην εξέδρα των επισήμων καθόταν ο ίδιος ο Πρόεδρος με τους υπασπιστές πίσω από την πλάτη του, ντυμένος στα μαύρα. Δεξιά κι αριστερά του Προέδρου κάθονταν οι τρεις της τρόικα των δανειστών κι αυτοί ντυμένοι στα μαύρα. Ο Στρος Σκαν με ένα δυο καμαριέρες, επίσης στα μαύρα. Ο Ρουμπάϊ μόνος και στα μαύρα. Ο Όλι Ρεν, κατάμαυρα. Ο Αλ Μούνια και η ωραία Κάθριν Άστον με μαύρα λαμέ. Ο Γιούγκερ επίσης στα μαύρα. Η Σιγκολέν του ΔΝΤ, στα κατάμαυρα. Και πολλοί άλλοι ευρωπαίοι, όλοι ντυμένοι στα μαύρα. Και μια είχαν ανθρώπινα κεφάλια και μια κεφάλια ροντβάϊλερ. Τι όνειρο κι αυτό. Και πιο πίσω από τα ροντβάϊλερ, στην επόμενη σειρά, κάθονταν οι δικαστικές αρχές, οι στρατιωτικές αρχές, οι αστυνομικές αρχές, οι δημοτικές αρχές, οι ακαδημαϊκοί, οι πρυτάνεις, οι άνθρωποι του πνεύματος, των επιστημών και οι παρατρεχάμενοι όλων αυτών.
- Η πολιτεία των επισήμων πλέει στη μελανόλευκον, ως είχε πει κάποτε ο Μίνως Αργυράκης, είπε ο Σαρκα