ΟΧΙ για την αξιοπρέπεια, ΟΧΙ για την ιστορία, ΟΧΙ για την ουσία…..

Πήρα αφορμή για να γράψω το κείμενο αυτό λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης που βιώνει η χώρα μας εδώ και 2 χρόνια με κορύφωση τα τελευταία 24ωρα… Μιλάμε για πραγματικά ιστορικές στιγμές που κάθε άνθρωπος που θα θελε να ασχοληθεί με την πολιτική όχι απλά για την φιγούρα και τη μόστρα, θα έπρεπε να εύχεται να του τύχουν γιατί μέσα από αυτές αναδεικνύονται οι πραγματικοί ηγέτες σε σχέση με τους......
απλούς διαχειριστές της συνέχειας της ιστορίας ενός έθνους.

Εδώ και λίγα 24ωρα λοιπόν βιώνουμε μία απίστευτη διεθνή πίεση ως έθνος, εφάμιλλη θα έλεγε κανείς με την πίεση που δέχτηκε πριν λίγα χρόνια ο Κυπριακός λαός ο οποίος όμως είχε την τύχη να χει στο τιμόνι της ιστορίας του έναν πολιτικό ο οποίος με το ΟΧΙ του στο σχέδιο Αναν έγινε ηγέτης λίγο πριν περάσει στην αιωνιότητα. Απόψεις έχουν ακουστεί πολλές σε σχέση με το τί πρέπει να πράξουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα. Επειδή όμως καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους το θέμα είναι τι θα πράξει ο Αντώνης Σαμαράς αυτή τη στιγμή καθώς η ιστορική ευθύνη βρίσκεται στο δικό του ναι ή στο δικό του όχι, με δεδομένο πως ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πει ήδη ναι σε όλα από το 2009 κιόλας ενώ ο Γιώργος Καρατζαφέρης απλά ακολουθεί.

Ήμουν και είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως στην πολιτική οι παλικαρισμοί δεν έχουν καμία θέση σε αντίθεση με την διπλωματία και την διαπραγμάτευση που πρέπει να ναι οι σταθεροί δρόμοι πάνω στους οποίους πρέπει να κινείται ένας πολιτικός αρχηγός. Και τα δύο αυτά όμως απαιτούν κάποιες προϋποθέσεις και αυτές δεν είναι άλλες από την διάθεση διαλόγου και από την άλλη πλευρά και το αίσθημα σεβασμού κυρίως προς αυτόν ο οποίος βρίσκεται σε δυσχερή θέση από τη στιγμή που μάλιστα θεωρείται εταίρος σε μια οικογένεια. Και νομίζω πως τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό.

Παρ’ όλα αυτά κάποιοι έκριναν πως έπρεπε να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης σε αυτή τη δεδομένη χρονική συγκυρία. Δεν θα κρίνω εγώ αν η επιλογή αυτή ήταν σωστή ή λάθος. Αυτό θα το δείξει η ιστορία. Ξέρω όμως πως όταν κάποιος λέει πως επιθυμεί να διαπραγματευτεί έστω και την ύστατη στιγμή ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του και το ενδεχόμενο της πλήρους αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, γιατί αν αυτό δε συμβαίνει τότε δεν διαπραγματεύεται αλλά παρακαλάει.

Επειδή λοιπόν οι Έλληνες ποτέ δεν παρακαλούσαν θέλω να πιστεύω πως το ΟΧΙ υπάρχει ακόμα στο τραπέζι. Γιατί ίσως είναι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο το οποίο έχει στα χέρια της αυτή τη στιγμή η χώρα σε περίπτωση που η πρόταση των κατά τα άλλα “εταίρων” μας, γίνει τελεσίγραφο αν δεν έχει γίνει ακόμα. Γιατί επίσης θέλω να πιστεύω πως οι Έλληνες τελεσίγραφα δεν δέχονται και στο τελευταίο που δέχτηκαν, ο Μεταξάς απάντησε ΟΧΙ.

Προσωπικά θεωρώ πως αφορμή για ένα νέο ΟΧΙ δεν θα έπρεπε να ναι το ενδεχόμενο περικοπής 13ου και 14ου μισθού αλλά τα σενάρια εποπτείας της χώρας από βαρβάρους, η μεταφορά των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκα