Ο…Δεσπότης

(Αφιερώνεται στον κ. Άνθιμο)

Tου Θανάση Ι. Νικολαΐδη
[email protected]

ΣΤΗ συμπλοκή, αποβραδίς, σκοτώθηκαν πολλοί. Αντάρτες κατά «Εθνικών» κι ήταν η μάχη φονική. Ποιος θάβει τους νεκρούς, την άλλη μέρα, πώς ακούς το θρήνο κοιτώντας τ’ άψυχα κορμιά; Και τι να......
πεις που έλληνες σκότωσαν έλληνες;

ΚΟΥΒΑΛΗΣΑΝ τους σκοτωμένους κι απίθωσαν τα κουφάρια τους σε μια γωνιά. Θα τους μετέφεραν στα μνήματα, αφού πρώτα τους αναγνώριζαν οι συγγενείς. Θα τους έβλεπαν νεκρούς οι χωριανοί, καθένας θα’ κανε «λογαριασμό» για να φορτώσει την ψυχή του λύπη ή αγανάκτηση,
ανάλογα τι τους έδενε ή τους χώριζε όσο ζούσαν, χωριανοί, φίλοι, γνωστοί, γειτόνοι.

ΥΣΤΕΡΑ τους φόρτωσαν σε κάρο και κίνησαν για του χωριού την εκκλησιά. Σαν άκουσαν καμπανητό λυπητερό αυτοί οι ιδιότυποι νεκροθάφτες, άλλαξαν γνώμη. Θέλησαν να γίνει πιο γνωστό το γεγονός, να δουν τα πτώματα και να συγκινηθούν οι πιο «τρανοί». Να δώσουν την ευχή τους δεσποτάδες με ράβδους
Keywords
Τυχαία Θέματα