Οι εντυπώσεις μου από την πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Πριν κανα τετράωρο γύρισα από την πορεία διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη. Όσοι δε βγήκατε σήμερα και κυρίως όσοι δε βγαίνετε ποτέ διαβάστε αν θέλετε πώς περάσαμε..ι τόσο ενεργά σε εκδηλώσεις, πορείες και λοιπές κινήσεις, ίσως επειδή είχα κουραστεί ψυχολογικά (φάσεις είναι αυτές), ίσως κι επειδή δεν είχε κάποια μεγάλη διαμαρτυρία τον τελευταίο καιρό (με Παπαδήμο βλέπετε ηρέμησαν οι περισσότεροι προσωρινά), ήθελα πάρα πολύ να πάω στην πορεία-συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Από το Σάββατο λοιπόν μέχρι και την Κυριακή το μεσημέρι έπαιρνα γνωστούς και φίλους για να τους ξεσηκώσω να πάμε παρέα. Αποτέλεσμα; Να φάω καμια δεκαριά άκυρα και μόνο δύο φίλοι μου να δώσουν το παρόν κι ....
αυτοί για λίγη ώρα. Η πλάκα είναι ότι τηλεφωνούσα τους κάπως πιο "μάχιμους" και συνηδειτοποιημένους, όχι αυτούς που ήταν δεδομένο ή σχεδόν δεδομένο ότι δε θα ερχόταν.

Οι αιτιολογίες της άρνησης είχαν μεγάλη ποικιλία. Από σοβαρούς λόγους (μια φίλη μου είχε να πάει σε γάμο για παράδειγμα), μέχρι ανόητους (όπως απλά βαρεμάρα, ψιχάλα ή ραντεβού για καφέ που δε γινόταν να ακυρωθεί).

Πιο ανησυχητικοί όμως ήταν 2-3 άλλες αιτιολογίες άρνησης που άκουσα.

Σε κάποια γνωστή μου πρότεινα να έρθει και μου είπε ότι δεν αντέχει τα δακρυγόνα! Δε φταίει βέβαια το κορίτσι όταν τα κωλοκάναλα της χώρας μας, που σημειωτέον δεν έχουν άδειες λειτουργίας τα περισσότερα, δείχνουν μόνο επεισόδια και τρομοκρατούν τον κόσμο. Είναι πολλοί αυτοί που νομίζουν ότι στις πορείες που πηγαίνουμε γίνονται αυτά που δείχνει μανιωδώς η τηλεόραση να συμβαίνουν μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη συνήθως, στο Σύνταγμα. Ότι δηλαδή βάζουμε μάσκες και έρχονται αστυνομικοί και πλακωνόμαστε στο ξύλο. Εγώ θα ενημερώσω όσους μας διαβάζουν ότι έχω πάει σε πάρα πολλές πορείες, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και τα μικροεπεισόδια (σπάνια στη Θεσσαλονίκη γίνονται μεγαλύτερα επεισόδια) σχεδόν δεν τα παίρνεις χαμπάρι! Πολλές φορές γυρνάς σπίτι, τα βλέπεις στην τηλεόραση και αναρωτιέσαι: "Πότε έγιναν αυτά; Εγώ πού ήμουν;"

Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό μήνυμα όμως το πήρα από μια φίλη μου, η οποία είναι γενικά πολύ έξυπνη, λογική, μορφωμένη και μάλλον ακομμάτιστη. Μαζί μάλιστα είχαμε κατέβει και σε κανα δυο πορείες ακόμα. Τι μου είπε; Μου έστειλε ένα sms που έλεγε επί λέξη: "Δε θα έρθω. Καλύτερα μνημόνιο παρά χρεοκοπία"! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Και πάλι θα πω ότι δε φταίει το κορίτσι κι ούτε εγώ είμαι ο φωστήρας που τα ξέρει όλα κι όποιος διαφωνεί μαζί μου κάνει λάθος. Απλά νομίζω πως είναι προφανές το γιατί πρέπει να κλείσουμε τις τηλεοράσεις...

Όντας χωρίς παρέα λοιπόν, σκέφτηκα να πάω με μια παρέα διαδικτυακών μου φίλων που ακόμα δεν είχα γνωρίσει από κοντά. Τι εννοώ; Πριν λίγο καιρό δημιουργήθηκε ένα γκρουπάκι στο facebook από παιδιά και μεγαλύτερα παιδιά, οι οποίοι οργανώθηκαν και ξεκίνησαν τις δράσεις. Συναντήθηκαν μερικές φορές από κοντά, αλλά εγώ πάντα κάτι τύχαινε και δε μπορούσα να πάω. Έτσι, σκέφτηκα πως θα