Οι φούσκες που δημιούργησαν τις… φούσκες!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δεν αντελήφθημεν ποιο ήταν το νόημα των χθεσινών δηλώσεων του υπουργού των Οικονομικών, μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών του με την τρόικα, από τις οποίες προέκυψε νέο μνημόνιο, ύψους τουλάχιστον 6 δις ευρώ ως το 2014.

Ο κ. Βενιζέλος τύλιξε το νέο πακέτο με ένα χιλιοτσαλακωμένο από την επαναλαμβανόμενη χρήση περιτύλιγμα, αναφερόμενος στο....
(φαύλο) παρελθόν και στο (άθλιο) παρόν, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση του προβλήματος.

Όταν ένας πολιτικός (εν προκειμένω ο κ. Βενιζέλος, αλλά δεν είναι ο μόνος ούτε ως προς την πολύχρονη θητεία στον δημόσιο βίο, ούτε ως προς την κομματική παράταξη), μετά από τόσα χρόνια πολιτικής παρουσίας ανακοινώνει ότι «είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και προβληματικό, μια χώρα να αναγκάζεται να προσφύγει σε διεθνή οργανισμό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους της, ώστε να αποφύγει τη πτώχευση και να διαφυλάξει το επίπεδο ζωής των πολιτών της», σημαίνει απλώς ότι κάνει διαπιστώσεις, επιρρίπτοντας τις ευθύνες γενικά και αόριστα σε «κάποιους».

Δεν είναι, όμως, έτσι. Το γνωρίζουμε πως ο υπουργός περνά τις μέρες και τις νύχτες του με την τρόικα, αλλά μια ματιά στις εφημερίδες οφείλει να ρίχνει.

Εκτός κι’ αν αυτάρεσκα διαβάζει μόνο τις δικές του συνεντεύξεις – και όχι των προκατόχων του.

Η πηγή της κακοδαιμονίας

Ένας από αυτούς, ο Δημήτρης Κουλουριάνος, υπουργός των Οικονομικών από το 1982 ως το 1983, οπότε και παραιτήθηκε ο άνθρωπος, μίλησε την Κυριακή στο «Βήμα» και στον Αργύρη Παπαστάθη με τρόπο τόσο αποκαλυπτικό, που θα τον χαρακτηρίζαμε γλαφυρό, αν δεν επρόκειτο για την ψηλάφηση της κακοδαιμονίας μας.

Ο κ. Κουλουριάνος λέει σαφώς πότε, πώς και γιατί ξεχαρβαλώθηκε το άπαν σύμπαν.

Το λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος: «Όταν ήμουν υπουργός Οικονομικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» (από 30% επί του ΑΕΠ το 1981 σε 72% το 1989)!

Και γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος: «Το προπατορικό αμάρτημα της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα».

«Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει», συνεχίζει, καθώς «παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του».

Υποστηρίζει μάλιστα, ότι ο Ανδρέας αν και γνώριζε οικονομικά, «όταν του μίλαγες στενά για οικονομικά, αρρώσταινε»!. Γιατί ήξερε ότι «εκεί ισχύει η λογική της οικονομικής ανάλυσης».

Και ακόμη: «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος. Ακόµη και σε υπηρεσί