Όνειρο ή εφιάλτης η δημιουργία τεχνητή μήτρας;

Πλείστα νομικά προβλήματα της ιατρικά υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής λύνονται σήμερα από το νόμο, ωστόσο οι εξελίξεις της ιατρικής και της γενετικής δημιουργούν νέα θέματα προς αντιμετώπιση. Όπως για παράδειγμα...το θέμα της τεχνητής μήτρας την οποία οραματίζονται να δημιουργήσουν μελλοντικά οι γενετιστές.
«Η τεχνητή μήτρα συζητείται ως μελλοντικό σχέδιο μεταξύ των μεθόδων της τεχνητής γονιμοποίησης. Δεν πρόκειται ακριβώς για τεχνητή γονιμοποίηση αλλά για τεχνητή τεκνοποίηση.
Το έμβρυο θα αναπτύσσεται εκτός του ανθρωπίνου σώματος. Δηλαδή το σπέρμα και το ωάριο θα γονιμοποιούνται in vitro και εν συνεχεία το γονιμοποιημένο ωάριο αντί να εμφυτεύεται στη μήτρα της γυναίκας θα τοποθετείται σε μία τεχνητή μήτρα . Αυτή η τεχνητή μήτρα δεν έχει ακόμη κατασκευαστεί, αλλά συζητείται μεταξύ των γενετιστών ως μελλοντικό σχέδιο προκειμένου να διευκολύνει ορισμένες καταστάσεις.

Όμως γεννά τεράστια κοινωνικά ηθικά και ανθρωπολογικά προβλήματα» επισήμανε ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και αντεπιστέλλων μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Μαριάνος Καράσης , μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στο περιθώριο διημερίδας με θέμα «Σύγχρονη Ιατρική Πράξη. Βιοϊατρική και Δίκαιο».

Ο κ Καράσης υπενθυμίζει ότι την τεχνητή μήτρα την είχε οραματιστεί το 1932 ο 'Αλντους Χάξλεϊ στο βιβλίο του «Θαυμαστός καινούριος κόσμος» και παράλληλα απεύχεται την δημιουργία της, χαρακτηρίζοντας ως εφιάλτη ένα τέτοιο εγχείρημα.

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, Εφη Κουνογέρη Μανωλεδάκη, προς τιμήν της οποίας διοργανώθηκε η διημερίδα, επισημαίνει ότι στα 10 χρόνια της εφαρμογής του νόμου 3089/2002 επαναπροσδιορίστηκε η έννοια της οικογένειας στο μέτρο των ιατρικών εξελίξεων που καθιστούν εφικτή την τεκνοποίηση με ξένο σπέρμα, ξένο ωάριο, με ξένο γονιμοποιημένο ωάριο, ή με κατεψυγμένο σπέρμα του νεκρού συζύγου

«Βλέπουμε ότι ο καινούριος νόμος αναγνωρίζει διάφορες καινούριες μορφές οικογένειας που δεν υπήρχαν πριν. Όλες αυτές οι οικογένειες δημιουργούνται με βάση το κοινωνικοσυναισθηματικό κριτήριο , δηλαδή την επιθυμία των μερών να αποκτήσουν ένα παιδί.

Δεν γίνεται πατέρας ο δότης του σπέρματος , γίνεται αυτός που το θέλει, δεν γίνεται μητέρα η παρένθετη μητέρα που γεννά, γίνεται αυτή η οποία συμβλήθηκε μαζί της και πήρε την άδεια γι αυτό.

'Αρα καθιερώνεται πια στη δημιουργία της οικογένειας ένα άλλο κριτήριο , πέρα από το στοιχείο της καταγωγής, το κοινωνικοσυναισθηματικό στοιχείο της βούλησης των μερών. Λέμε ότι η οικογένεια διευρύνεται και η φιλοσοφία της αλλάζει γιατί δημιουργείται πια και με γνώμονα τη θέληση των ατόμων και όχι τη βιολογική αλήθεια που μέχρι τώρα ήτανε ο μοναδικός παράγοντας που ίδρυε τη συγγένεια μεταξύ γονέων και παιδιών» εξηγεί η κ Κουνογέρη Μανωλεδάκη.

Παράλληλα αναφέρει ότι δεν τίθεται ηθικό ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις γιατί τα ηθικά προβλήματα τα αντιμετωπίζει ο νόμος. «Τα ηθικά ερωτήματα συνήθως γεννιούνται όταν δούμε ποιες είναι οι ιατρικές εξελίξεις. Εκεί γε